Hoofdstuk twee: Waking up again • 2.1

Hoofdstuk twee: Waking up again


Jules sperde haar ogen wijd open en schoot in een razend tempo overeind. Het koste haar de grootste moeite om rustig adem te halen. Met grote halen zoog ze de lucht haar longen binnen om daarna weer hakkerig uit te ademen. Ze kon zich niet herinneren dat ze naar huis was gegaan en in bed was gaan liggen.
Het was nog donker in haar kamer, waarschijnlijk omdat het nog ergens midden in de nacht was. Ze voelde zich slap en werkelijk alles deed pijn. Toch had ze eerder de neiging om haar hals als pijncentrum aan te duiden. Het brandde en af en toe trok er een pijnscheut doorheen. Weer wist ze niet hoe ze daaraan gekomen was. Haar gedachten waren op dit moment nog al vaag.
Langzaam hief ze haar hand op zodat ze aan haar hals kon. Ze veegde zachtjes over de huid heen, maar trok haar hand alweer snel terug. Haar ogen kneep ze stijf dicht toen ze voelde wat haar aanraking veroorzaakte. Dit was duidelijk geen gewone spierpijn of verrekking.. Het had zelfs nat aangevoeld, en dat was helemaal geen goed teken. Toen ze haar ogen terug opende en naar haar hand keek kon ze nog een donkerkleurige plek onderscheiden in de duisternis. Het werd haar al snel duidelijk dat dit bloed moest voorstellen. Het kon namelijk niet veel anders zijn.
Gepaard met het zien van het bloed, kwamen ook de herinneringen langzaam weer terug. De lege plekken in haar gedachten werden geleidelijk aan weer opgevuld. De jongen met de krullen speelde dan ook de hoofdpersoon in haar flashbacks.

Zijn tanden drongen moeiteloos door haar dunne huid heen. Het koste hem weinig moeite om de juiste ader te vinden waardoor al het heerlijke bloed stroomde. Veel mensen zouden ervan walgen, maar hij leefde van het rode goedje. Met zijn armen hield hij Jules stevig vast zodat ze niet in elkaar zou zakken. Het meisje had het tegenstribbelen al een tijdje opgegeven, het had namelijk geen zin.
Het leek net alsof al het leven uit haar gezogen werd. Met de seconde begon ze zich slapper en duizeliger te voelen. Als ze niet beter zou weten, zou ze denken dat ze op het punt van flauwvallen stond. Ze wist echter wel wat Harry aan het doen was. Hij gebruikte haar op dit moment gewoon als avondeten.
Wanhopig haakte ze haar vingers in het stof van zijn vest. Ze wou niet vallen, ze wou niet tonen dat ze zwakker als hem was. De realiteit was harder, ze zou dit niet eeuwig vol kunnen houden. Er zou een punt gaan komen waarop ze haar bewustzijn zou gaan verliezen en waarschijnlijk zou ze dan nooit meer wakker gaan worden. Harry had haar daarstraks wel duidelijk gemaakt dat hij niet van plan was om haar in leven te laten.
Harry voelde enkele druppels bloed langs zijn lippen naar beneden rollen. Het liet een donkerrood spoor achter op zijn huid, dat moest hij straks even snel afvegen. Haar lichaam begon zwakker te worden en ze leek niet eens meer de moeite te doen om overeind te blijven. Hieruit kon hij afleiden dat het bijna voorbij zou zijn. Gepaard met die gedachte stroomde er een vreemd gevoel door zijn lichaam heen. Iets wat hij tot nu nog nooit meegemaakt had.
Het was genoeg. Het beeld voor haar ogen kleurde langzaam zwart.

Jules richtte haar blik omhoog en keek naar de overkant van de slaapkamer. Ze moest haar ogen tot spleetjes knijpen om iets te kunnen zien. Haar adem stokte in haar keel toen ze bevestiging op haar eerdere vermoedens kreeg.
Ze was niet alleen.