Hoofdstuk één: Choosing a target • 1.2

Haar geur drong zijn neus langzaam binnen. Het verbaasde hem dat het geen overvloed aan parfum was, wat bij de meeste meisjes wel het geval was. Hij haatte dat, zeker omdat hij alles extra goed kon ruiken. Deze geur was echter anders. Het was vreemd dat hij niet meteen een woord vond om het te omschrijven. Maar goed, hij was hier niet om haar geur te analyseren, hij had belangrijkere dingen te doen.
‘Hello beautiful.’ Zijn stem droeg zoals gewoonlijk een hese ondertoon. Het was dan ook direct één van zijn handelsmerken, gepaard met zijn krullend haar. De meeste meisjes waren al meteen verkocht bij het ontdekken van deze dingen. Hij wist ze dan ook zeer goed te gebruiken wanneer hij een slachtoffer zocht.
Het meisje scheurde haar blik los van de gsm die ze nog steeds in haar handen hield. De woorden die ze hoorde irriteerden haar mateloos. Waarschijnlijk stond nu één of andere macho naast haar die weer iemand wou binnen doen voor vanavond. Well, wrong adress.. Ze was niet van plan om hem zijn zin te gaan geven. Langzaam draaide ze haar hoofd zodat ze naar de jongen kon kijken.
‘Kan ik je misschien helpen?’ Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond terwijl haar stem van het sarcasme droop. Ze had hier echt geen zin in. Waarom moesten jongens ook altijd een idioot met teveel hormonen zijn? Het was waarschijnlijk een vraag die vele meisjes zich stelden wanneer ze voor de zoveelste keer zo’n persoon tegenkwamen.
‘Misschien wel.’ Was het enige dat hij antwoordde. In zichzelf moest hij lachen. Ze had er natuurlijk geen idee van hoeveel ze hem zou kunnen helpen. Alleen al het bloed dat door haar aderen stroomde kon hem uit zijn lijden verlossen. Daar zou ze natuurlijk ook snel genoeg achter gaan komen. Al zou het dan te laat zijn voor dit meisje.

‘Wat is je naam?’ Hij vond het altijd wel interessant om de naam van zijn slachtoffers te weten. Niet dat hij er verder iets mee deed, maar zo wist hij tenminste een beetje wie hij voor zich had. Het was hem ondertussen ook wel opgevallen dat dit meisje niet zo gemakkelijk leek als hij in eerste instantie gedacht had. Al was ze wel anders dan haar voorgangers, daar was geen twijfel over mogelijk.
Haar bruine ogen gleden onderzoekend over zijn lichaam heen. Ze nam werkelijk ieder detail in zich op, niets sloeg ze over. Ze kon niet ontkennen dat deze jongen echt knap was, maar dat moest ze gewoon aan de kant schuiven. Hij moest niet denken dat ze iemand was die hij voor één nacht kon hebben om daarna nooit meer aan te kijken.
‘Wie wil dat weten?’ Vroeg ze aan hem in de plaats van zelf antwoord te geven. Als ze hem haar naam zou gaan geven wou ze ook die van hem weten. Dat leek haar dan wel weer zo eerlijk. Haar ogen boorden in die van hem –die overigens een prachtige groene kleur hadden- terwijl ze wachtte op zijn antwoord.
De mysterieuze grijns verscheen weer op zijn gezicht. Ze wist wel hoe ze de bal terug moest spelen, dat moest hij haar zeker weten nageven. Nonchalant haalde hij een hand door zijn bruine krullen, iets wat hij trouwens wel regelmatig deed.
‘Harry Styles.’ Antwoordde hij uiteindelijk toch maar. Als dit de manier was om haar haar naam te ontfutselen, dan moest het maar. Ze zou trouwens toch niet veel aan zijn naam hebben. Op dit moment was ze het laatste gesprek aan het voeren uit haar leven. Dit kleine pleziertje kon hij haar dus wel gunnen.
‘Het lijkt me wel zo eerlijk dat jij die van jou nu ook verteld.’ Wees hij haar er eventjes op. In al die tijd had hij nog geen één keer haar blik losgelaten. Haar bruine ogen waren nu zijn concentratiepunt. Ze opende haar mond om eindelijk te gaan antwoorden.
‘Jules Mitchell.’