Chapter 2.5 || This is life

-Liam Payne

"Pap?" begin ik twijfelend, wanneer we aan tafel zitten.
      Mijn vader en moeder kijken beide op van hun eten en mijn vader geeft me een klein knikje. Wat mij toestemming geeft om te praten.
      Ik slik eens van de zenuwen, maar vraag het dan toch. "Zou ik misschien naar school mogen?"
      Binnen twee seconden is mijn vaders gezicht verandert van vragend naar woedend. "Hoe vaak hebben we het hier over gehad?" schreeuwt hij naar me. "Ik heb het al zo vaak gezegd, je gaat niet naar school toe! Begrepen?"
      Tranen branden achter mijn ogen. Ik houd ze tegen, ik ga hier niet voor mijn vaders neus huilen. Wanneer ik mijn zwakte aan hem zal tonen, zal hij dit tegen mij gebruiken. Ik knik bedeesd en richt me weer op het eten, wat nu niet meer smaakt. Moeizaam eet ik het allemaal op en met gesmoorde stem vraag ik om toestemming om van tafel te gaan. Ik krijg toestemming en snel loop ik naar boven, naar mijn kamer toe. Hier laat ik mijn tranen de vrije loop.

Voor mij zit een klein meisje. Vrolijk kraait ze, op en neer bewegend met haar mollige armpjes. Dit aanzicht bezorgd me een lach op mijn gezicht. Haar leven is nog onbezorgd en onschuldig.
      "Kom eens hier, meisje van me," een man, waarschijnlijk haar vader, komt aangelopen en tilt haar op. "Wij gaan eens lekker eten."
      Het meisje graait vrolijk naar haar vaders neus, wat haar vader beantwoord met een grote lach. Het aanzien van deze relatie breekt me. Zo'n relatie heb ik nooit gekent. Bij mijn geboorte waren mijn vleugels al zichtbaar en mijn ouders zien mutanten niet als mensen, dus ik heb nooit een band met mijn ouders gehad.
      Zwijgzaam sta ik op en loop de vader en het meisje achterna, naar de keuken. Aan de keukentafel zit een vrouw, waarschijnlijk de moeder, die opstaat zodra de man met het kind de keuken binnen loopt. Liefdevol neemt ze het meisje van hem over. Het meisje slaat haar mollige armpjes om de vrouw haar nek. Lachend zet de vrouw het meisje in de kinderstoel en gaat er zelf naast zitten. Ze pakt het bordje pap, wat al op de tafel stond, erbij en doet een beetje pap op het lepeltje. De moeder maakt een auto geluid, wanneer ze de lepel naar het meisje haar mond brengt. Kraaiend opent ze haar mond en niet veel later smakt ze genietend van haar pap.
      "Goed zo, Devlin," prijst de vrouw het meisje.
      Devlin, zo heet het meisje dus. Mooie naam, denk ik bij mezelf.
      Devlin vind het na een paar keer niet meer leuk om gevoerd te worden en kraaiend graait ze het lepeltje uit haar moeder hand en probeert het in haar mond te stoppen. Wat grandioos mislukt en de pap die net nog op het lepeltje zat is nu verspreidt over haar hele gezichtje. Met een pruillipje kijkt Devlin naar het lepeltje. Haar moeder pakt lachend een doekje en wrijft het gezichtje van Devlin schoon, waarna het meisje vrolijk doorgaat met zich onder smeren.

Met een grote glimlach op mijn gezicht word ik wakker van een irritant gepiep. Mijn wekker. Mijn glimlach is al snel verdwenen, als ik erachter kom dat het maar een droom was. Ik moet in slaap gevallen zijn.

_________________

Hieronder zie je een overzicht van de rollen die ik al gebruikt heb, sommige namen zul je herkennen, maar sommige niet. Van die personen heb ik de naam nog niet gebruikt maar wel de naam en/of gave (:

Niall James Horan
Harry Edward Styles
Zayn Jawaad Malik
Liam James Payne
Louis William Tomlinson
Jesse Davy Edward Stark
Juliet Zorah Parker
Florence Zoéy Kimberly Lloyd
Santana Michelle Rachel Turner
Santiago Diego Bryann Turner