Hoofdstuk twaalf: Sweet dreams • 12.1

Hoofdstuk twaalf: Sweet dreams


Een zachte lach weerklonk door de kleine hal van het appartement. Buiten was het inmiddels al donker geworden en de meeste mensen zaten gezellig binnen. Op enkele uitzonderingen na dan. Liam was één van de personen die zich in de hal bevond. Hij had zijn armen om het lichaam van een meisje geslagen zodat ze niet meer weg kon. Hij wou namelijk dat ze bij hem zou blijven.
‘Weet je, je kunt ook gewoon zeggen dat ik hier moet blijven.’ Belles stem droeg een lacherige ondertoon. Ze sloeg haar armen nu losjes om zijn nek heen omdat dat gemakkelijker was om te staan. Hij leek namelijk niet van plan te zijn om haar vlug los te laten. En stiekem vond ze dat helemaal niet erg.
‘Dat weet ik wel. Maar ik wil het risico niet nemen dat je toch wegloopt.’ Antwoordde Liam grijnzend. En daarbij vond hij het gewoon fijn om haar in zijn armen te houden. Nu had hij tenminste een excuus om dat te doen.
‘Waarom zou ik dat doen?’ Belle zou wel gek zijn als ze nog een tweede keer bij hem weg zou lopen. Het enige wat ze wou, was bij hem zijn. Hij was gewoon zo’n ongelooflijk lieve jongen en hij wist daarbij ook nog eens perfect hoe hij met meisjes moest omgaan. Nja, naar haar mening was dat dan toch zo. Liam haalde ondertussen zijn schouders eventjes op. Hij had er niet echt een duidelijk antwoord op.
‘Ik ben gewoon bang om je weer kwijt te geraken.’ Het klonk misschien idioot, maar zo voelde hij zich wel. Het leek allemaal zo perfect, dat het wel gewoon een droom leek. Het kon ieder moment weer voorbij zijn. Wie weet wat er allemaal kon gebeuren waardoor hij haar weer zou moeten laten gaan.
Belle werd eventjes stil toen hij die woorden uitsprak. Het was haar ondertussen ook wel duidelijk geworden dat hij een hele gevoelige jongen was. Weer iets wat ze ook wel leuk aan hem vond. Ze glimlachte even geruststellend naar hem.
‘Je raakt me niet kwijt.’ Verzekerde ze hem ervan.

Liam was ergens wel opgelucht om haar antwoord te horen. Toch bleef er nog steeds een klein stukje van dat angstige gevoel achter. Hij verwachtte gewoon ieder moment wakker te worden uit weer een nieuwe nachtmerrie. Waarschijnlijk was het een routine geworden en haalde hij de dingen een beetje door elkaar.
‘Zet die idiote gedachte nu maar gewoon uit je hoofd.’ Spoorde Belle hem nog een beetje meer aan. Hij zou aan dat soort dingen eigenlijk niet moeten denken, ze waren absurd. Natuurlijk zou hij haar niet verliezen, daar was ze gewoon zeker van.
Ze ging op haar tenen staan en drukte daarna haar lippen op die van hem. Ze dacht dat hij dat op dit moment best wel kon gebruiken. En ze had gelijk, Liam bedacht zich geen seconde en kuste haar gewoon terug. De vlinders in haar maag begonnen weer hevig op te vliegen. Niet veel later voelde ze zijn tong langs haar lippen glijden. Ze wist natuurlijk direct wat hij wou, en ze zou het hem met plezier geven.
Haar lippen weken uiteen waardoor zijn tong die van haar al snel vond. Ondertussen had Liam één van zijn handen door haar bruine haar laten glijden. Zijn tong gleed langs die van haar in een rustig tempo. Het gevoel dat hij op dit moment had viel gewoon niet te omschrijven. Hij had zich in weken nog nooit zo goed gevoeld.