Chapter 66. So close

Justins pov:

'Justin?' Hoewel ze fluisterde, zorgde het geluid van mijn moeder stem voor een sterke steek die recht door mijn hoofd leek te gaan. Ik besloot te doen alsof ik sliep, zodat ze wegging. 'Justin?' In plaats van weggaan, sprak ze nu mijn naam hardop uit, wat me nog ergere hoofdpijn bezorgde. Misschien toch niet zo'n goed idee om te doen alsof ik sliep. Ze zou uiteindelijk alleen maar harder gaan praten. 'Jaha,' murmelde ik, terwijl ik mijn opgezwollen ogen opende. Ze kwam op de rand van mijn bed zitten. 'Ik weet dat je het moeilijk hebt,' begon ze en ik wist dat er nu een hele, hele, hele lange preek achteraan zou komen. Ik sloot het geluid van haar stem buiten en doezelde langzaam weer weg in slaap. Het sluiten van mijn ogen was fijn, dan voelden ze minder pijnlijk. Mijn gedachten vervormden en werden wazig door mijn vermoeide hersenen. 'Vele meisjes hebben uren in de rij gestaan om kaartjes voor je concert vanavond te bemachtigen.' Onmiddellijk was ik weer klaarwakker. 'Een concert? Vanavond?' riep ik ongelovig. Daarna vloekte ik hardop, door de hoofdpijn die ik mezelf bezorgde. 'Heb je helemaal niet geluisterd naar wat ik net allemaal vertelde?' zei mijn moeder verontwaardigd. Ik schudde schuldig mijn hoofd. 'Scooter laat je hier in Atlanta een concert geven, om aan te geven dat je pauze voorbij is aan je fans. Je moet ze laten zien dat je je weer helemaal geweldig voelt en dat je ze alles gaat geven dat je hebt.' Ik zuchtte en liet me terug achterover vallen op mijn warme, zachte kussen. 'Wat is er, lieverd?' Ik haatte het als ze me zo noemde. 'Noem me niet zo,' bromde ik. 'Is er iets mis? Is het de puberteit?' 'Wat denk je zelf?' antwoordde ik pissig. Mijn moeder glimlachte waterig. 'Anders neem je haar mee,' stelde ze voor. 'Wat?' 'Neem haar mee. Misschien herinnert ze zich weer iets. Ze heeft immers even met je getourt.' Haar glimlach werd iets groter. 'Je kan ook altijd nog een nummer voor haar zingen.' De moed zonk me in mijn schoenen. 'Wat zou ik voor haar kunnen zingen dan?' vroeg ik wanhopig. 'Een nummer waarin je je gevoelens uit kan drukken,' antwoordde mijn moeder. 'Dan zal ik een nieuw nummer moeten schrijven, en dat nummer zal minstens een uur duren. Ik kan dat niet omschrijven, wat ik voel.' Ze haalde haar schouders op. 'Misschien is een nieuw nummer schrijven niet zo'n slecht idee,' zei ze terwijl ze mijn kamer uitliep. Ik bleef verward en verbijsterd achter op mijn bed.