- 004.

'Awh, lieverd toch.' hier zat ik dan. Mijn beste vriend was een mess. Hij had zich in mijn armen geworpen en ik kon er niks tegen doen. Hij huilde tranen met tuiten en ik kon hem niet tegen houden. Zijn hart was gebroken. Ik voelde hoe zijn tranen mijn shirt bedekte met een natte laag en hoe hij zich nog altijd aan me vast klampte. Ik wist echter nog steeds niet wat er gebeurd was. Raden kon ik het wel, maar hij zou het toch echt moeten bevestigen.
'Ik hield van haar.' huilde hij nu en dat bevestigde al mijn gevoelens. Ik trok hem nog wat dichter en liet mijn hoofd zachtjes op het zijne steunen. Hij snikte nog wat, veegde toen zijn tranen weg en liet me los. 'ik kan niet geloven dat ze me dit aandeed.'
'Louis, ze is het je niet waard. Wacht tot er iemand komt, die je helemaal in je waarde laat, die van je houdt omdat je zo lekker gek kan zijn en die een glimlach op je gezicht tovert, zelfs als ze er niet is. Daar gaat het om.' fluisterde ik, terwijl ik zijn haar wat recht legde en de laatste tranen wegstreek.
'Je hebt gelijk,' mompelde hij, terwijl hij me even met zijn betraande ogen aanstaarde. 'Waarom heb je altijd toch gelijk? Ik haat dat soms, zo.'
Ik haalde lachend mijn schouders op. 'Het is nou eenmaal zo.'

'oh wauw.' mijn hart verzakte lichtjes, toen ik de ketting op het oog kreeg. Meteen ging er een steek door mijn hart, toen ik een blik op het prijskaartje wierp. Kyle stond naast me en bekeek aandachtig een paar volwassen horloges. Hij had door dat de prijs me lieten pruilen en kwam naast me staan.
'Dat zou je erg mooi staan.' mompelde hij, terwijl onze handen elkaar even kort raakten. Mijn ogen schoten naar de zijne en ik merkte dat hij het helemaal niet zo erg vond. Ik glimlachte en wandelde verder naar de volgende winkel. Kyle – die alle geduld van de wereld leek te hebben – hield mijn tempo prima bij en probeerde ondertussen vrolijk te kletsen. Iets wat ik wel op prijs stelde.
'Zullen we eens even lekker gaan lunchen? All on me, ik moest het nog goed maken met je.' mompelde hij zachtjes en ik keek hem even dankbaar aan. Ik zat redelijk krap in het geld, zelfs nu mama me geld mee had gegeven, en ik was dan ook redelijk voorzichtig met uitgeven. Kyle grijnsde tevreden, toen ik zijn aanbod aannam en sleepte me vervolgens mee naar een knus cafeetje iets verder op.
We zochten een plekje op – dicht bij het raam – en namen plaats. Kyle ging tegenover me zitten en wenkte de ober. We bestelde wat drinken en kregen alvast een kaart in ons handen gedrukt. Ik had hem echter nog niet opengeslagen, want ik had het te druk met mensen bekijken op straat.
'Je lijkt lichtelijk afwezig vandaag. Gaat het wel?' Ik schrok op van Kyle's vraag. Ik had helemaal niet door dat hij het doorhad. Hij merkte dat ik me verbaasde. 'Ik ben erop getraind, ik zie het gewoon aan je.'
Ik maakte een 'o' gebaar en staarde nog even naar een moeder, die haar kind bij haar probeerde te houden. Iets wat niet lukte omdat het kleintje koppig was en naar het hondje verderop wou. 'Mijn buurjongen komt vandaag thuis.'
Ik wist ook niet waarom ik het hem vertelde, maar hij leek een hoog vertrouwensgehalte te hebben. Het voelde fijn om met Kyle erover te praten. Hij begon meteen vragen te stellen en ik antwoorde alles. Hoe Louis en ik onafscheidelijk waren, toen hij nog hier was en hoe hij nooit meer iets van zich liet horen, toen hij eenmaal meedeed aan x-factor. Mijn ogen schoten vol en Kyle besloot naast me te komen zitten en me te troosten. Zonder erover na te denken wierp ik me in zijn armen en huilde ik uit, over iets wat bijna een jaar geleden was. Ik was ook zo'n aansteller.