Hoofdstuk elf: All you need is love • 11.3

‘Weet er eigenlijk al iemand van ons?’ Belle vroeg zich af of hij het misschien toch al tegen iemand verteld had. Ze had het zelf namelijk nog tegen niemand gezegd, dat bewaarde ze altijd voor wanneer ze al een tijdje samen was met die persoon. Het zou nogal idioot zijn als het dan plots uit zou gaan nadat je het al zo vroeg verteld had. Al was ze er natuurlijk wel zeker van dat dit niet het geval zou zijn met Liam. Dat hoopte ze in ieder geval.
‘De jongens weten het. Ze dwongen me zowat om het te vertellen.’ Antwoordde Liam op haar vraag. Hij had gewoon geen andere keuze gehad. Wel had hij ze uitdrukkelijk gevraagd om hun mond te houden, waarmee ze dan hadden ingestemd. Belle grinnikte zachtjes toen hij zei dat hij zo goed als gedwongen werd.
‘Daar kan ik me best wel iets bij voorstellen.’ Zei ze lachend. Ze kende de andere jongens dan wel niet zo heel goed, maar dat soort dingen zag ze hen nog wel doen. In ieder geval had ze er zelf niet echt problemen mee dat ze het wisten. Ze dacht dat Liam wel zou weten wat hij deed.
‘Je kunt dus wel flauwe grappen gaan verwachten.’ Liam dacht dat het wel handig zou zijn als ze dat al zou weten. Vooral Louis zou zich niet gaan inhouden als Belle er een keertje bij zou zijn. Hij had Felicity en Harry ook de hele tijd lastiggevallen met zijn grapjes. Het zou alleen maar interessant voor hem zijn als hij twee nieuwe slachtoffers kon krijgen. Ze zouden er niet aan kunnen ontkomen.
‘Good to know.’ Antwoordde Belle grinnikend. Ze had wel ondervonden dat Louis de grappenmaker van de bende was. Maar ergens was dat ook wel leuk aan hem, het hoorde er nu eenmaal gewoon bij.

Ze waren ondertussen bij het einde van het grindpad aangekomen, wat best een heel eind was geweest. De ingang/uitgang van het park kwam dan ook alweer in zicht. Ze hadden beide echter nog geen zin om weer terug naar huis te gaan. Het mocht dan wel niet het beste weer zijn, het was gewoon niet leuk om een hele dag binnen door te brengen. Daar waren ze het over eens.
‘Belle?’ Belle merkte dat Liam was gestopt met lopen waardoor ze automatisch zelf ook stopte. Ze draaide zich half om zodat ze naar hem kon kijken.
‘Ja?’ Vroeg ze op haar beurt aan hem. Ze kreeg echter niet de vraag die ze had verwacht, maar voelde in de plaats daarvan zijn warme lippen op die van haar. Weer iets wat ze helemaal niet had zien aankomen. Niet dat ze het erg vond, ze kuste hem zelfs gewoon terug. Het voelde gewoon zo goed om met hem op die manier in het park te staan. Op zo’n momenten leek het alsof alleen zij twee de enige personen op aarde waren. Hier kon ze absoluut wel aan wennen.
Liam haalde na een tijdje zijn lippen weer van die van haar en glimlachte vrolijk. Hij had helemaal geen spijt gehad van zijn plotselinge actie, helemaal niet zelfs. Hij zou er zelfs wel gewoon uren mee door kunnen gaan, het zou hem nooit gaan vervelen.
Belle sloeg eventjes verlegen haar ogen neer, maar keek hem al vlug weer aan. Ze had een idee waardoor ze nog niet naar huis zouden moeten gaan. En het was er het weer wel voor, dus dat was ook nog mooi meegenomen.
‘Kom op, ik heb zin in een warme choco.’ Bracht ze vrolijk uit. Liam schudde lachend zijn hoofd en haalde toen zijn schouders op. Wie had er nu warme choco nodig?
All you need is love.