W58

Op Alfea stonden Griselda, Griffin, Saladin en Codatorta hen op te wachten.
“En?”, vroeg Griffin, toen Faragonda als eerste uit het schip kwam.
“Bloom heeft het zwaar te verduren gehad, en nu is er ook nog iets mis met Flora’s betovering”, zuchtte Faragonda, en gebaarde naar Bloom die door Tecna naar buiten werd gedragen. Griffin knikte:
“Hier waren we al bang voor, Flora heeft al haar energie verbruikt.”
“We hebben onze voorzorgsmaatregelen genomen, hoewel dat voor Bloom misschien niet zo aangenaam is. Maar als Flora geen rust heeft kunnen we Bloom binnenkort niet meer baas”, zei Codatorta vriendelijk.
“Wat zijn jullie met me van plan?”, vroeg Bloom angstig.
“Probeer alsjeblieft niet boos te worden, Bloom”, zei Griselda. “We hebben een stevige kooi gemaakt, waar zelfs de sterkste draken niet uit kunnen ontsnappen. Hij is gezellig ingericht en je kan nog met de anderen praten, maar dan op veilige afstand.” Bloom deed haar best op kalm te blijven, maar haar huid verkleurde toch en Flora greep Musa’s hand om de betovering tijdelijk te versterken. Bloom schoot uit en de bloemen werden weer doorns. Gelukkig kalmeerde ze snel en veranderden de doorns weer in bloemen, maar de bloemen vielen nog steeds niet van Bloom af.
“Het spijt ons, Bloom, maar ik vrees dat het inderdaad niet anders kan”, zei Faragonda. “Het is enkel voor als Flora slaapt.”
“Waar?”, vroeg Bloom zacht.
“Op een verdoken plaats, een plaats waar jullie normaal niet mogen komen. We dachten dat je liever niet werd tentoongesteld”, zei Saladin kalm. Bloom zuchtte:
“Goed dan, het kan blijkbaar niet anders.”
Saladin en Griselda gingen hen voor, Bloom nog steeds gedragen door Tecna. De kooi was inderdaad, voor zover dat mogelijk was voor een kooi, gezellig ingericht. Bloom zuchtte en Tecna droeg haar naar binnen. Griselda kwam hen achterna.
“Je hebt een bed, een zetel en een bureautje”, legde ze uit. “Daar in de hoek kan je je ongezien opfrissen en omkleden. In die andere hoek daar heb je nog een zetel, en er staan zetels voor de anderen, zodat jullie gezellig kunnen praten. In de onderste schuif van je bureau zit wat frisdrank en wat kleine dingen om te eten. De rest zijn schoolspullen en tekengerief. En als je graag een dak boven je hoofd hebt druk je hierop.” Griselda drukte op een knop en er verscheen een koepel.
“Bedankt”, mompelde Bloom.
“Er blijft steeds iemand bij je, Bloom”, beloofde Layla.
“Bedankt”, mompelde Bloom weer.
“Euh, Bloom, waar mag ik je neerzetten,”, vroeg Tecna.
“Leg me maar in bed, ik kan nu toch niet zitten”, zuchtte Bloom. Tecna legde Bloom in bed, stopte haar onder en liep samen met Griselda de kooi uit. Griselda deed de kooi op slot.
“Ga slapen, Flora”, zei ze vriendelijk. “En jullie ook, meisjes. Bloom heeft niets aan jullie als jullie hier als een stel zombies rondlopen.”
“Ik blijf bij Bloom”, zei Layla. “Kom me over een paar uur maar aflossen.”
“Goed, ik kom over een uurtje of twee”, knikte Tecna. Iedereen vertrok, behalve Layla, die in een van de zetels naast Blooms kooi ging zitten. Bloom en Layla praatten nog even, maar uiteindelijk viel Bloom ondanks haar ongemakkelijke houding in slaap. Toen ze wakker werd zat Stella bij haar.