Hoofdstuk negen: Apologies • 9.3

‘Dus eigenlijk zijn we nu weer terug bij nul?’ Vroeg Belle zuchtend. Ze hadden het nog even over de dromenvanger gehad die dus blijkbaar niet meer werkte. Dat betekende dat ze weer naar een nieuwe oplossing zou moeten gaan zoeken. Alleen kon ze op dit moment niet echt iets bedenken wat ze nog niet hadden gehad.
Liam knikte instemmend en prutste wat aan haar schoenveters. Ze had namelijk haar benen op zijn schoot liggen, wat hij overigens helemaal niet erg vond. Hij was al lang blij dat heel die ruzie was opgelost. Maar ondertussen was zijn andere probleem dus alweer komen opspelen. Al begreep hij nog steeds niet hoe dat mogelijk was..
‘Weet je, misschien moeten we gewoon eens slaappillen proberen.’ Stelde Belle na een tijdje stilte voor. Die slaappillen waren eigen de meest voordehand liggende oplossing. Best vreemd dat ze daar nog nooit eerder aan gedacht had.
‘Heb ik al geprobeerd, en het werkte niet.’ Antwoordde Liam daarop. Het was één van de eerste dingen die hij geprobeerd had, en het had helemaal geen effect gehad.
Belle ging wat rechter zitten en keek hem aan.
‘Misschien wel als we een heel potje in dat glas kappen?’ Het was van haar gezicht af te lezen dat ze een grapje maakte. De meeste mensen hadden altijd wel direct door wanneer ze ergens een grapje over maakte. Ook Liam had het door en grijnsde lichtjes.
‘Jij wilt me gewoon dood hebben hé?’ Natuurlijk was hij niet serieus, maar hij speelde het spelletje gewoon even mee. Belle deed even alsof ze nadacht en knikte toen vrolijk om er nog een schepje bovenop te doen.
‘Stiekem wel. Je hebt me gewoon helemaal door Payne.’ In haar ogen stond een ondeugende blik terwijl ze de woorden uitsprak. Ze vond het altijd wel leuk om met iemand gek en onserieus te doen. Liam keek haar even doordringend aan, maar ze had het te laat door om nog te kunnen ontsnappen. Dat had zich even snel bekeken.

Door middel van een simpele beweging had Liam zich onder haar benen uit weten te werken. Nu hing hij dus boven haar waardoor ze niet meer weg kon. Op zijn gezicht stond een grijns terwijl hij naar haar keek.
‘Dat is niet echt aardig van je.’ Zijn stem klonk zachter dan hij daarnet had gedaan. Hij veegde met zijn hand wat plukjes haar weg die in zijn ogen hingen.
Belle haalde haar schouders eventjes op en grijnsde toen uitdagend. Ze wist wel dat ze nu helemaal geen kas had op ontsnappen. Eer dat ze onder hem uit zou geraken zou hij haar al lang weer vast kunnen grijpen. Inderdaad: een verloren zaak dus.
‘Jij bent ook niet altijd even aardig hoor.’ Weerde ze dan maar vlug. Hij kon het verkeerd opvatten, maar ergens wist ze gewoon dat hij dat niet zou doen. In ieder geval moest ze toch iets doen om zichzelf te verdedigen.. Niet?
Liam glimlachte en boog langzaam naar haar toe. De puzzelstukjes waren op hun plek gevallen. Hij wist nu maar al te goed waarom hij zo achterdochtig was geweest. Het was de kracht van pure jaloezie geweest. En die laatste werd opgewekt door de liefde die hij voor het meisje onder hem voelde.
‘I’m sorry for that.’ Mompelde hij voordat hij de laatste centimeters overbrugde en zijn lippen zacht, maar liefdevol op die van haar drukte. Belle schrok lichtjes door zijn plotselinge actie, maar duwde hem niet weg. Ze kuste hem zelfs met veel plezier terug.
Well, that was some kind of apology..