Epilogue

GRACE SANDRELLI

We waren aangekomen op het vliegveld waar Niall zometeen zijn vlucht naar Londen zou hebben. Het was er redelijk druk. Veel mensen vielen elkaar huilend en lachend in de armen omdat ze elkaar al zolang niet meer gezien hadden. Ze waren blij om weer terug te zijn en zouden samen met hun familie terug naar huis gaan.
Anderen gaven elkaar nog een laatste knuffel als afscheid. Tranen rolden over wangen, om dan uiteindelijk uit elkaar te spatten op de blinkende vloer onder ons. Ik kon mezelf met gemak tot die laatste groep rekenen. De tranen zouden nog wel gaan komen.
Niall hield mijn hand stevig vast en kneep er zachtjes in. We waren op het punt gekomen dat we afscheid moesten nemen van elkaar. Alweer. Het voelde vreemd aan nu ik hem eindelijk weer terug had. Het voelde alsof ze hem weer van me afnamen voor die stomme tour. Maar ik kon ook niets anders verwachten, hij was immers een popster en het was zijn droom. Niets, maar dan ook niets zou ik doen wat hem er van zou weerhouden om zijn droom waar te maken. Ookal betekende dat dat ik hem nu moest laten gaan. Zo was het nu eenmaal.
‘Kom hier, ik ga niet weg voordat ik een knuffel heb gehad.’ Niall had zijn koffer losgelaten en sloot zijn armen om mijn middel heen. Automatisch ging ik wat dichter bij hem staan en liet mijn hoofd tegen zijn schouder rusten. Ik voelde hoe hij een kus op mijn haar drukte en over mijn rug streelde. En dan te bedenken dat ik dat weer zou moeten gaan missen.
Zoals ik al zei: de tranen zouden nog wel gaan komen. Die waren inmiddels gearriveerd en stroomden nu vrolijk over mijn wangen. Op Niall’s grijze T-shirt waren nu donkere plekjes zichtbaar door mijn tranen. Ik probeerde ze van mijn wangen te vegen, maar er bleven gewoon nieuwe komen in de plaats.
Niall duwde me weer een stukje van zich af zodat hij me aan kon kijken. Het verbaasde me toen ik kon zien dat zijn ogen een glimmend laagje bevatten. Dat verraadde dat hij ook op het punt stond om te gaan huilen, iets wat ik hem nog nooit had zien doen.
‘Grace, je moet wel één ding voor me doen.’ Zijn stem klonk trillerig en hij leek moeite te hebben met hem onder controle te houden. Ik keek hem vragend aan zodat hij verder zou gaan.
‘Je mag niet vergeten dat ik ontzettend veel van je hou. Oké?’ Hij had inmiddels zijn handen tegen mijn wangen geplaatst en keek me doordringend aan. Het lukte me nog net om even bevestigend te knikken in zijn greep.
‘Beloofd. Als jij er ook aan denkt dat ik ook zielsveel van jou hou.’ Was mijn antwoord. Ik had deze woorden nog nooit tegen iemand gezegd, buiten Niall. Hij was de eerste en ergens hoopte ik dat hij ook de laatste zou zijn.
Niall glimlachte waterig en drukte toen zijn lippen op die van mij. Zijn vingers baanden zich een weg door mijn haar terwijl ik mijn eigen armen om zijn nek heen had geslagen. Het zou moeilijk worden om hem straks weer los te laten. En vooral pijnlijk.
Onze tongen speelden ondertussen ook een vrolijk spelletje met elkaar. Dat was op dit moment dan ook het enige vrolijke wat er gaande was. Naar mijn mening werd de kus veel te snel verbroken door de intercom die afriep dat de vlucht naar Londen over enkele minuten zou gaan vertrekken. Het werd tijd voor Niall om te gaan als hij zijn vlucht niet zou missen.
‘I have to go now..’ Zijn stem zat vol spijt en tegenzin. Ik knikte begrijpend en drukte nog een laatste keer mijn lippen kort op die van hem. Daarna liet ik hem los zodat hij zijn spullen bij elkaar kon pakken. Eigenlijk was ik al lang blij dat we niet werden lastiggevallen door vervelende fans. Ja, soms konden ze echt vervelend zijn.
‘Ik bel je!’ Zei Niall terwijl hij zijn koffer nam en in de richting van de juiste gate begon te lopen. Ik toverde een kleine glimlach op mijn gezicht en knikte toen weer.
‘Dat is je geraden!’ Riep ik hem nog na. Ik was niet van plan om hem nog eens uit het oog te verliezen, echt niet. Hij draaide zich nog een keertje om toen hij achter de glazen wand was en zwaaide. Vanzelfsprekend zwaaide ik terug. Het volgende moment liep hij verder en verdween in de gang die toegang gaf tot de roltrappen.
Hij was nu echt weg, ik kon hem niet meer zien. Toch stond er een glimlach op mijn gezicht toen ik me langzaam omdraaide.

Two months until he’s back. But who’s counting?