Hoofdstuk negen: Apologies • 9.1

Hoofdstuk negen: Apologies


De kou sloeg om Liam heen toen hij via de trapjes het gebouw verliet. Ze waren alweer klaar met repeteren voor vandaag en dus kon hij weer naar huis gaan. Hij propte zijn handen in de zakken van zijn jas zodat die in ieder geval al warm zouden blijven. Zijn ogen hield hij op de grond onder hem gericht, en zo begon hij te wandelen.
Zijn schoenen lieten een geluid achter omdat hij zijn voeten niet echt helemaal ophief. Daar was hij op dit moment zelfs te lui voor. Af en toe passeerden enkele mensen hem, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Hij wist wel dat de mensen naar hem keken, dat deden ze altijd. Daar was hij inmiddels wel al gewend aan.
Toen hij toevallig zijn blik oprichtte zag hij iemand die hem maar al te bekend voorkwam. De bruine haren die over haar schouders lagen, en de eeuwige glimlach die haar gezicht sierde. Het werd zelfs nog beter wanneer een rij, parelwitte tanden de glimlach afmaakten. De pretlichtjes in haar ogen leken hem ieder keer weer in hun macht te hebben. Het was Belle die met een ander meisje stond te praten.
Het duurde niet lang voordat het andere meisje weer wegliep en Belle alleen achter bleef. Ze haalde een hand door haar haren heen en draaide zich om zodat ze naar huis kon gaan. Haar benen wouden echter niet meer meewerken toen ze Liam zag staan. Ze had niet verwacht hem te zien. Ze was trouwens nog steeds kwaad op hem, daar niet van. Net toen ze aanstalten maakte om zich terug om te draaien en weg te lopen hoorde ze zijn stem, hij klonk bijna smekend.
‘Belle, wacht!’ Liam besefte maar al te goed dat hij haar een verontschuldiging schuldig was. Hij zag dit dan ook als zijn beste kans en greep die met beide handen. Hij beende naar haar toe in de hoop dat ze niet weg zou gaan lopen. Desnoods zou hij haar dan wel gaan tegenhouden.

‘Wat?’ Belle was blijven staan toen Liam haar naam had geroepen. Haar stem had botter geklonken dan ze eigenlijk bedoeld had. Al liet ze daarmee wel merken dat ze hun ruzie nog niet vergeten was.
Liam zuchtte een keer diep en probeerde haar blik te vangen. Niet dat dat echt wou lukken, ze keek gewoon langs hem door. Het deed hem pijn, hij wou haar niet verliezen als vriendin, daarvoor betekende ze teveel voor hem.
‘Ik wil met je praten.’ Bracht hij uiteindelijk uit. Het kon best zijn dat ze ging weigeren, en dat kon hij haar ook helemaal niet kwalijk nemen. Maar hij kon het in ieder geval gewoon een keer proberen. Hij keek haar afwachtend aan.
Belle ging verstaan en leunde nu volledig op haar rechterbeen. Het was misschien wel beter om met hem te praten en die hele ruzie op te lossen. Ze vond het namelijk echt vervelend, die spanning tussen hen. Ze knikte dan ook ter teken dat ze op zijn voorstel in ging.
‘Oké.’ Was het enige wat ze als antwoord gaf. Liam kon een opgeluchte glimlach niet onderdrukken. Hij was al lang blij dat ze naar hem wou gaan luisteren. Het leek hem alleen niet zo handig om dat in het midden van de straat te gaan doen.
‘Zullen we naar mijn appartement gaan?’ Het was toch niet zover wandelen en ze waren het gewoon om daar met z’n tweeën te zitten. Hij wachtte haar reactie even af, en toen ze knikte begonnen ze samen in de richting van hun appartement te lopen.