24.

Die avond, nog net voordat ik naar bed ging, belde ik mijn vader even op. Het kon me op dit moment niet schelen dat het daar 3 uur vroeger was en dat hij waarschijnlijk nog op zijn werk was. ‘Julian Thompson.’ Werd er opgenomen. ‘Hoi pap, met mij.’ Het was even stil aan de andere kant van de lijn en ik hoorde hem gaan verzitten. ‘Hoi lieverd. Hoe gaat het met je? Alles goed in Ohio?’ Ik knikte, maar toen ik doorhad dat hij dat helemaal niet kan zien, antwoordde ik vlug: ‘Eh… Ja, denk het wel. Het kon slechter.’ ‘Mooi,’ antwoordde mijn vader. Ik begon er maar meteen over. ‘Is mijn auto al op zijn weg hierheen?’ Ik kon het echt niet hebben om elke dag met Josh mee te moeten rijden. ‘Ja. Als het goed is dan is hij er…’ het was even stil. ‘Wel, ongeveer nu.’ Buiten hoorde ik geluiden. Vlug stond ik op van mijn bed en liep naar mijn kleinere raam, die uitzicht had over de voorkant van het huis. Een soort vrachtwagen stopte voor het huis. Ik zag mijn auto erop staan. ‘Hij is hier! Dank je pap!’ Ik hoorde wat gelach aan de andere kant van de lijn. ‘Graag gedaan hoor lieverd. Ik moet nu gaan, ik spreek je nog wel. Dag lieverd.’ ‘Doei pap!’ Ik hing op en rende de trap af. Josh zat beneden nieuwsgierig voor het raam, terwijl ik naar buiten rende. Een man liep naar me toe. ‘Is deze auto van jou?’