Eenendertig ¤ 2003

‘Moet je echt gaan jagen?’ Violet knikte en drukte een kus op mijn voorhoofd, moederlijk. ‘Ik ben terug voor je het weet.’ Ik knikte en ze vertrok. We zijn twee weken verder en ik heb geen last meer van de Volturi. Violet en ik wonen samen in de legerbasis. Iedereen lijkt Violet ook te kennen en ze vinden het geweldig dat we hier weer wonen. Ik loop al met moeite zonder krukken rond en samen met Violet hebben we het huisje opgeknapt. Ik liep met moeite de trap op naar boven, op weg naar de volgende trap stopte ik en keek naar de deur van de kamer van Maes. Met een trillende hand opende ik de deur van de blauwe kamer. In het midden van de kamer stond een groot tweepersoonsbed, en op de muur er tegenover hing een groot schilderij van mij, als meisje van vier. In de hoek van het grote raam stond een klein bank, precies onder het raam, in het raam, de vensterbank, lagen kussens. Aan de muur van de deur stond een lage ladekast, vol met zijn kleding. Een traan rolde over mijn wang. Ik zag hem zo nog zitten in het raam, tegen het kozijn aan geleund, met een dik boek in zijn handen. Hij zal zich glimlachend mijn kant op draaien en zijn boek neerleggen, waarna hij op stond en zijn armen voor mij openhield. Ik zou op hem zijn afgerend en hem hebben omhelst. Een lichte kus zou op mijn voorhoofd gedrukt worden en hij zal; “Mijn kleine meisje.” Mompelen, dat deed hij altijd. Ik keek nog kort de kamer rond en sloot toen snel de deur, waarna ik naar mijn kamer rende. Met een grote glimlach keek ik naar de twee mensen in mijn kamer, mensen die ik had gemist. Ik rende, meer strompelde, in Alice’ armen en omhelsde haar stevig. Toen ze me losliet keek ik naar hem. Hij zat op mijn bed, en staarde me aan. Een kleine glimlach sierde zijn gezicht toen ik naar hem keek. ‘Hey Edward.’ Fluisterde ik zacht toen hij opstond en mijn kant op liep.

~~»¤«~~