Chapter 1.5 || Introduction

-Liam Payne

Langzaam sla ik mijn vleugels uit. Ik voel hoe en briesje mijn veren zachtjes streelt. Ik sta op een open plek in een bos dat net buiten Wolverhampton, mijn woonplaats ligt. Ik houd er van om hier te zij. Op deze plek kom ik helemaal tot mijn rust, hier kan ik mezelf zijn. Het is ook meteen de enigste plek waar ik mezelf kan zijn. Er wordt gezegd dat je eigen huis een veilige haven is, dat je daar jezelf kunt zijn. Het zal voor veel mensen gelden, maar voor mij niet. Alleen maar omdat ik een mutant ben. Mijn vader is bezig met een medicijn, dat ons mutanten zou 'genezen'. Inderdaad, hij ziet mijn mutatie als een ziekte. Onzin natuurlijk, het hoort bij me. Ook al zijn het een paar vleugels.
      Het begint te schemeren en ik laat mijn vleugels zachtjes heen en weer bewegen. Eerst langzaam, maar dan steeds sneller. Al gauw ligt Wolverhampton al ver onder me en kan ik de huizen al niet meer onderscheiden. Ik sla een kreet van verrukking, dit is pas leven. Ik laat Wolverhampton achter me en aan de horizon komt London in zicht. Onder mij liggen uitgestrekte weilanden en ten midden van de weilanden ligt een groot, oud gebouw. Hier en daar branden een paar lichtjes, maar over het algemeen is het gebouw in duisternis gehuld. Ik heb mij laten vertellen dat het een school is voor mutanten. Sindsdien is het enige wat ik wil naar die school toe, leeftijdsgenoten ontmoeten. Dat is iets wat ik nooit heb gekund. Het mocht niet van mijn vader. Ik mag niks van hem, hij wil niet dat iemand erachter komt dat uitgerekend zijn zoon een mutant is. Ik ben nog nooit naar school geweest en de keren dat ik buiten ben geweest, ben ik het huis uit geslopen, zoals nu ook het geval is. Ik heb wel altijd les gehad, nog steeds trouwens, maar ik krijg thuis les van een privé leraar. Het is geen onaardige man, maar toch heb ik er een grondige hekel aan.
      Met een plof land ik in de tuin van de school. Ik zet me neer op de rand van de grote fontein die midden in de tuin staat. Onderzoekend kijk ik om me heen, er is veel aandacht aan de tuin besteedt, zover ik in het donker kan zien.
      Jaloers kijk ik naar het schoolgebouw, waar twee kinderen voor het raam staan. Een jongen en een meisje. Ik kan niet zien waar ze mee bezig zijn, daar is het te donker voor, maar misschien wil ik het niet eens zien. Ik moet grinniken bij mijn eigen gedachte.
      Plotseling schieten de lantaarnpalen, die om de fontein staan, aan. "Kan ik wat voor je betekenen, jongen?" hoor ik achter me. Van schrik tuimel ik van de fontein af en kijk schuchter over de rand van de fontein heen wie mij zo heeft laten schrikken. Het blijkt een man van rond de 40 te zijn. Zijn haren zitten wild en hij heeft z'n baardje netjes getrimd al geeft het hem nog een woest uiterlijk.
      "Uh, nee. Ik kwam alleen even kijken," stamel ik betrapt. Ik krabbel overeind en loop schuchter achteruit. Dat was niet zo'n goed idee, want ik struikel over mijn eigen benen en val voor de tweede keer vanavond op de grond. Snel sta ik weer op en sla mijn vleugels uit, waarna ik beschaamd weg vlieg, mezelf de huid vol scheldend.