Chapter 1.2 || Introduction

-Louis Tomlinson

“Louis!” hoor ik mijn moeder hard roepen. Wat heb ik nu weer gedaan? Ik doe vaak iets, maar nu kan ik niet bedenken wat ik gedaan zou hebben.
      Binnen één seconde sta ik naast mijn moeder. Heerlijk de snelheid die teleporteren met zich meebrengt. Ik ben meteen overal.
      “Je liet me schrikken, Louis,” zegt mijn moeder, terwijl ze liefkozend door mijn haar gaat. “Je moet je even bij je vader melden. Hij heeft een verrassing voor je, hij zit in de tuin.”
      Ik knik en met een zachte plop ben ik binnen een seconde van de keuken naar de tuin geflitst.
      Mijn vader is niet verbaasd, wanneer ik opeens voor zijn neus sta. Mijn vader kan in de toekomst kijken, dus hij had mij al aan zien komen.
      “Je hebt een verrassing voor me?” vraag ik retorisch.
      Mijn vader knikt bedenkelijk en wrijft dan over zijn denkbeeldige baard. Volgens mij heeft hij er altijd al een willen hebben, want hij wrijft verdacht veel over zijn kin.
      “Kun je ons even naar de hal brengen?” vraagt hij me.
      Ik knik en pak de uitgestoken hand van mijn vader aan.
      “Ik zag een meisje in je toekomst,” begint hij als we in de hal staan.
      Ik trek een wenkbrauw naar hem op, “dat is te hopen ja.”
      Mijn vader grijnst een keer en verteld dan zijn verhaal, “ik zag een meisje en dus leek het me wel logisch dat je dit nodig zou hebben.” Met een zwierig gebaar opent mijn vader de voordeur. Op onze oprit staat zwarte BMW te glanzen. Met open mond staar ik mijn vader aan, dat ding moet een fortuin gekost hebben.
      “Maar waarom?” stamel ik, “ik bedoel, ik kan teleporteren. Dan heb ik dit toch helemaal niet nodig?”
      Sarcastisch kijkt hij me aan, “snap je wel iets van romantiek?”
      “Nou sorry hoor,” mompel ik lichtelijk gekwetst.
      “Als je een afspraakje met een meisje hebt, ga je haar dan overal naar toe teleporteren?” vraagt hij spottend.
      Twijfelend haal ik mijn schouders op, “nee, denk ik?"
      “Nou dan,” triomfantelijk slaat hij me op de schouders, “het is je gegund jongen.”
      “Dank je wel, pap,” mompel ik, terwijl ik nog een beetje hulpeloos naar de auto staar.