Time Turner || Eleven

August 13th 1983

Evelyn walked down the damp grass and looked down the large grounds of the castle. A small sigh of content left her lips and she walked on. Yesterday Rubeus took her on a stroll around the grounds and invited her for tea at his cabinet. He told her about his times at Hogwarts and about the time he was kicked out. Evelyn genuinely liked Rubeus and felt bad for him, she made him a promise that she would praise him enough so he could maybe teach one day. Rubeus was so extatic that he almost crushed her in a hug and started baking some scones, which turned out to be rockhard.
Evelyn started walking in the direction of his cabinet but when she was a few feet away she saw Rubeus disappear into the Dark Forest. 'Rubeus!' Evelyn yelled after him, 'Hey Rubeus!' But he didn't hear her. Evelyn looked at where Rubeus disappeard for a while and then walked on. Probably the last sunlight of summer drew over the ground and Evelyn smelled lilacs in the air. She put her hands deep in her jacket's pockets and looked up at the castle. Again she walked on and put her hand over her eyes to prevent the sunlight from burning her eyes. Evelyn looked at the hoops of the quiditchfield and she couldn't wait for the first game to start. The ground rebounded beneath her feet and made Evelyn jump in childisch joy. A while away she noticed a large thick tree with branches which were wavind around slightly against the soft wind. Intruiged she walked towards it. The branches began waving wildly with every step Evelyn took closer towards it. A few long branches started slapping the floor as to scare Evelyn away, but she didn't back down. Evelyn walked around the tree to see why it would act that way, what was it hiding? She crouched to look at the trunk of the tree. A small opening was visible and Evelyn looked around. No one was near. She bit her lip, thinking. If she got too close, the tree would probably hit her, hard. But if she did it right, she would be able to dicover one secret of Hogwarts and not get hit in the face. Again Evelyn looked around. She took a deep breath and broke into a run. The first branches were easily evaded, but the thicker ones were vicious and more smarter, it seemed. A leafy branch scraped at her arm and a warm liquid gushed from her arm. The branch had cut her open. More branches came at her and cut at her face, her lip started fleeding as well and Evelyn could feel the burning from a cut in her left cheek. 'Hey! Are you mad!' The voice caught her off guard and Evelyn looked up. A thick branch hit her flat in the stomach and she was thrown on her back. As she breathed for air she could hear the voice cast a spell and feel footsteps running towards her. 'Are you OK?' the voice asked her. Evelyn took a deep gulp of air and nodded, 'Never better,' she breathed. 'What were you doing, running at that mad tree like that?' Evelyn looked up and stared in the worried dark eyes of a man she hadn't met. 'Do you have a suicidewish?' he asked her. Evelyn rolled over on her back and laughed. 'Yes, I have a suicidewish and instead of just jumping off the highest tower I got through the trouble of having a tree kill me.' The man smiled but hid it quickly and looked concerned again, 'But why were you running towards it?' he asked her. 'I thought I saw an opening at the trunk,' Evelyn said looking up at the sky. The man sighed and dropped himself next to her. 'How did you stop it from moving?' Evelyn suddenly asked looking at his pale face. 'I know a spell from a long time ago,' he said. Evelyn leaned on her elbows. 'You went to school here?' she asked. 'Yes,' he simply said, 'It seems like a lifetime ago. Why are you at Hogwarts anyway?' he asked her. 'I got an interview for a job here in a couple of days,' she answered him. 'What job?' 'Divination.' The man looked at her, surprised. 'You are here for a Divination job, but you couldn't see that tree hitting you?' he asked. Evelyn smiled, 'I don't know why I'm here for that job,' she said earnestly. The man looked at her, 'Well good luck with that,' he said. 'Don't run into more trees, will you?' Evelyn looked at him, surprised, 'You're not gonna stay here and share a picnic with me?' The man looked back with a frown. 'What?' he asked. Evelyn smiled. 'Never mind,' she said. When she tried to stand up, a soaring pain shot through her arm. 'Ah-auch,' she whispered. The man looked back and saw that Evelyn's shirt had been drenched with blood. Swiftly, he walked up to her. 'Wait,' he told her, 'Sit down. Don't rush things.' Evelyn looked at him and sat down. The man took out his wand again and started pointing it at her arm. Inch by inch, the wound started to heal. Evelyn let out a small "ah". 'Well that's convenient,' she said. A slight smile occured on the man's face. 'That's the second time I'm saving you,' he said. Evelyn raised her eyebrows. 'Keeping count, are we?' she asked him. The man just stared at her wound, miming words. 'Well,' Evelyn said, bashing her eyelashes in mock graditute. 'If I'm your damsel,' she said , 'To whom do I owe my life?' The man lowered his wand and looked into her hazelgreen eyes with his dark ones. He reached out his hand and while Evelyn took it, he said his name, 'Severus.'

~

Evelyn liep over het vochtige gras en keek naar de grote velden die het kasteel omringde. Een kleine zucht van tevredenheid verliet haar lippen en ze liep door. Gisteren nam Rubeus haar mee voor een wandeling over de velden en nodigde haar uit voor thee in zijn hut. Hij vertelde haar over zijn tijd op Hogwarts en over de tijd dat hij de school uit werd gestuurd. Evelyn vond Rubeus oprecht aardig en vond het zielig voor hem, ze beloofde hem dat ze hem genoeg de hemel in zou prijzen dat hij misschien ooit een keer les mocht geven. Rubeus was zo extatisch dat hij haar bijna fijn kneep in een knuffel en scones begon te maken, die steenhard bleken te zijn.
Evelyn begon in de richting van zijn hut te lopen maar toen ze een paar meter van hem verwijderd was zag ze hem verdwijnen in the Dark Forest. 'Rubeus!' gilde Evelyn hem achterna, 'Hé Rubeus!' Maar hij hoorde haar niet. Evelyn keek nog even waar Rubeus verdwenen was en liep toen door. Waarschijnlijk de laatste starlen van de zomerzon trokken over de grond en Evelyn rook seringen in de lucht. Ze stopte haar handen diep in haar zakken en keek op naar het kasteel. Weer liep ze door en legde haar hand boven haar ogen om de zon tegen te houden om in haar ogen te branden. Evelyn keek op naar de ringen van het quiditchveld en ze kon niet wachten tot de eerste wedstrijd zou beginnen. De grond veerde onder haar voeten en Evelyn maakte kleine sprongetjes van kinderlijke vreugde. Een eindje verderop merkte ze een grote brede boom op met takken die lichtjes tegen de wind in waaiden. Geintrigeerd liep ze ernaar toe. De takken begonnen wilder te waaien met ieder stap die ze dichterbij nam. Een paar lange takken begonnen op de vloer te slaan alsof ze Evelyn weg wilde jagen, maar ze ging niet terug. Evelyn liep rond de boom om te zien waarom hij zo zou reageren, wat verbergde het? Ze hurkte om naar de boomstam te kijken. Een kleine opening was zichtbaar en Evelyn keek om zich heen. Niemand was in de buurt. Evelyn beet denkend op haar lip. Als ze te dichtbij kwam zou de boom haar waarschijnlijk slaan, en hard. Maar als ze het goed deed zou ze een geheim van Hogwarts ontdekken en niet in haar gezicht geslagen worden. Weer keek Evelyn om zich heen. Ze haalde diep adem en trok een sprintje. De eerste paar takken waren makkelijk te ontwijken, maar de dikkere waren gemener en slimmer, leek het wel. Een bladerige tak schuurde langs haar arm en een warme vloeistof vloeide uit haar arm. De tak had haar opengehaald. Meer takken kwamen op haar af en sneden in haar gezicht, haar lip begon ook te bloeden en Evelyn voelde het branden van een wond in haar linkerwang. 'Hé! Ben je gestoord?' De stem haalde haar uit haar concentratie en Evelyn keek op. Een dikke tak sloeg haar hard in haar maag en ze was op haar rug gegooid. Toen ze voor lucht aan het happen was hoorde ze de stem een spreuk uitspreken en voelde ze voetstappen haar kant oprennen. 'Ben je oké?' vroeg de stem haar. Evelyn haalde diep adem en knikte, 'Beter dan ooit,' zei ze. 'Wat was je aan het doen, naar die gestoorde boom rennend?' Evelyn keek op en staarde in de bezorgde donkere ogen van een man die ze niet kende. 'Heb je een doodswens?' vroeg hij haar. Evelyn rolde op haar rug en lachte. 'Ja, ik heb een doodswens en in plaats van van de hoogste toren springen, neem ik de moeite om een boom me laten te vermoorden.' De man glimlachte maar verborg het snel en keek weer bezorgd, 'Maar waarom liep je ernaar toe?' vroeg hij haar. 'Ik dacht dat ik een opening in de boomstam zag,' zei Evelyn opkijkend naar de lucht. De man zuchte en liet zichzelf naast haar vallen. 'Hoe liet je de boom ophouden met bewegen?' vroeg Evelyn plotseling aan hem kijkend naar zijn bleke gezicht. 'Ik ken een spreuk van lang geleden,' zei hij. Evelyn leunde op haar ellebogen. 'Ging je hier naar school?' vroeg ze. 'Ja,' zei hij simpelweg, 'Het lijkt wel een leven geleden. 'Waarom ben jij eigenlijk op Hogwarts? vroeg hij haar. 'Ik heb over een paar dagen een sollicitatiegesprek,' antwoordde ze hem. 'Welke baan?' 'Divination.' De man keek haar aan, verbaasd. 'Je bent hier voor een Divinationbaan, maar zag niet dat die boom je ging slaan?' vroeg hij. Evelyn glimlachte, 'Ik weet niet waarom ik hier ben voor die baan,' zei ze eerlijk. De man keek haar aan, 'Nou succes daarmee,' zei hij. 'Niet meer naar meer bomen lopen hè?' Evelyn keek hem verbaasd aan, 'Blijf je niet hier om een met me te picknicken?' De man keek fronsend om. 'Wat?' vroeg hij. Evelyn lachte. 'Laat maar,' zei ze. Toen ze op wilde staan schoot er een pijnscheut door haar arm. 'Ah-auw,' fluisterde ze. De man keek om en zag dat Evelyns shirt doordrenkt was met bloed. Vluchtig liep hij naar haar toe. 'Wacht,'zei hij haar, 'Zitten. Je moet nu niks haasten.' Evelyn keek hem aan en ging toen zitten. De man haalde zijn toverstok weer tevoorschijn en wees ermee naar haar arm. Centimeter bij centimeter begon de wond te helen. Evelyn liet een kleine "ah" horen. 'Nou dat komt gelegen,' zei ze. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de man. 'Dit is de tweede keer dat ik je red,' zei hij. Evelyn trok haar wenkbrauwen op. 'Houden we de tel bij?' vroeg ze hem. De man staarde alleen naar haar wond, woorden mimend. 'Nou,' zei Evelyn, met haar wimpers knipperend in geveinsde dankbaarheid. 'Als ik je jonkvrouwe ben,' zei ze, 'Aan wie dank ik mijn leven?' De man liet zijn stok zakken en keek in haar hazelgroene ogen met zijn donkere. He stak zijn hand uit en Evelyn pakte deze aan terwijl hij zijn naam zei, 'Severus.'