|| Sixteen

Ik had de hele dag aan moeten horen dat Kyle een date met Sophie had. En dus was ik de hele dag chagrijnig. Kyle had me grijzend verteld wat er de avond daarvoor was gebeurd. Hij en Sophie waren een stukje het bos in gelopen en daar had Sophie voor Kyle gezongen. Sophie had Kyle willen zoenen maar Kyle had het bij een keurige kus gelaten, zei hij. Ik had de hele dag bij de caravan gezeten en af en toe iets eetbaars naar binnen geschoven. Toen ik 's avonds nog steeds niets gedaan had was mijn moeder het zat.
"Aiden" zei ze klaaglijk. "Ga iets doen!"
Wat moest ik doen? Kyle was weg met Sophie en voor de rest kende ik niemand. Ja Jules en Vera maar daar had ik ook niet veel aan.
"Hmmm" bromde ik.
Mijn vader keek op van zijn krant.
"Aiden luister naar je moeder. Je zit de hele dag niets te doen en wij moeten naar jouw chagrijnige kop aan kijken" zei hij.
Heel Fijn. Het ouderlijk front spande nu ook al samen tegen me.
"Had me dan lekker thuis gelaten! Ik wilde nooit mee op deze kut vakantie!" schreeuwde ik.
Ik schoof mijn stoel naar achteren en liep de caravan in.
"Aiden!" hoorde ik mijn moeder roepen. "Let op je taalgebruik!"
Ach stik.
Ik ging boos op het bankje in de caravan zitten en begon woest pluisjes uit de voering te trekken. Ik miste Noa. Zo erg dat het pijn deed. En dat Kyle nu met Sophie was maakte het er ook niet makkelijker op. Ik was woedend. En die woede moest ik kwijt. Plotseling viel mijn oog op iets. Ik stond op en liep ernaartoe. Mijn vingers omklemden de hals. Ik tilde het op en streek over de zwarte lak. Mijn gitaar.
Sinds Noa’s dood had ik hem niet meer aangeraakt. Plotseling kreeg ik heel erg de drang om gitaar te spelen. Maar wel op een plek waar ik alleen kon zijn. Ik hing de gitaar om en liep de caravan uit.
"Wat ga je doen?" riep mijn moeder me na.
"Alleen zijn!" riep ik terug.
Ik liep naar de open plek waar gisteren het kampvuur was en liep het bos in waar gisteren Kyle en Sophie heen gelopen waren.
De gitaar bonkte tegen mijn bovenbeen en mijn handen jeukte om een paar akkoorden te spelen. Ik liep verder door het ondertussen donkere bos. Ik moest een goede plek vinden om te spelen. Net toen ik dacht dat ik terug moest gaan omdat ik niets geschikts zag werd het lichter. Het volgende moment stond ik op een strand. Het was niet het strand waar ik al eerder was geweest. Dit strand was alleen te bereiken via het bos en het werd aan beide kanten afgescheiden door hoge rotsen. De golven beukte op het strand en de schuimkoppen leken licht te geven in het maanlicht. Ik hield mijn adem in en nam dit kleine stukje paradijs in me op. Het was precies wat ik zocht. Een stille plek waar niemand me stoorde.
Ik werd opgeschrikt door een geluid. Een eindje verderop zat iemand op een rots. Ik voelde een ergenis ontstaan. Nu kon ik alsnog niet alleen zijn. Pas toen ik beter keek zag ik dag het een meisje was, en ze huilde. Ik stond even te kijken, niet goed wetend wat ik moest doen. Het meisje had duidelijk behoefte om alleen te zijn. Maar misschien kon ik haar helpen.
Ik zette twijfelend een stap in de richting van het meisje. En toen nog een. Uiteindelijk stond ik naast het meisje.
"Are you okay?" vroeg ik.
Het meisje schrok en keek op.
Het was Sophie.