Hoofdstuk vier: Dream catcher • 4.4

Een klein streepje zonlicht drong de kamer binnen en scheen in het gezicht van de slapende jongen. Buiten was het gestopt met regenen. Er vielen toch nog druppels naar beneden via de bomen. Een zachte zucht was hoorbaar toen de jongen zich bewoog en verward met zijn ogen knipperde.
Liam kon zich niet herinneren dat hij gisteren in slaap was gevallen. En hij had Belle ook niet zien weggaan, wat dus betekende dat ze ook nog hier moest zijn. Met wat moeite ging hij wat rechter zitten. Hij merkte dat Belle tegen hem aan lag, nog steeds in een diepe slaap. Een warme glimlach verscheen op zijn gezicht, ze zag er erg schattig uit.
Het was nog niet tot hem doorgedrongen da hij zonet rustig wakker was geworden. Was het niet gebruikelijk dat hij midden in de nacht wakker zou schrikken? Dat deel miste er echter. Hij had gewoon een hele nacht geslapen zonder ook maar één keer last te hebben van de vervelende nachtmerrie. Had die belachelijke dromenvanger dan toch geholpen?
Hij draaide zijn hoofd zodat hij kort naar het ding aan de muur kon kijken. Blijkbaar hadden ze eindelijk een remedie kunnen vinden voor zijn probleem. Hoe graag hij Belle ook verder wou laten slapen, hij moest haar gewoon vertellen dat het gewerkt had.
‘Belle..’ Hij duwde zachtjes tegen haar schouder met zijn hand zodat ze wakker zou gaan worden. Dit moest hij echter enkele keren herhalen omdat ze gewoon verder bleef slapen. Uiteindelijk kwam er dan toch beweging in.
‘Hmm?’ Belle opende langzaam haar ogen toen ze wat tegen haar arm voelde duwen. Welke idioot was er nu zo slim om haar zo vroeg wakker te maken? Met haar hand wreef ze een keer door haar slaperige ogen heen zodat het niet meer wazig voor haar ogen was. Al snel besefte ze dat ze nog steeds in het appartement van Liam moest zijn.
‘Wat is er?’ Vroeg ze met een schorre stem toen ze Liam’s lachende gezicht in beeld kreeg. Ze vroeg zich af wat er nu zo belangrijk was. Misschien had hij wel weer die nachtmerrie gehad en had hij haar daarom wakker gemaakt. Nee, dan had hij nu niet die brede grijns op zijn gezicht staan. Dat was dus uitgesloten.

Belle had zichzelf zo ver weten te krijgen om fatsoenlijk recht te gaan zitten. Ze was ervan overtuigd dat haar haren echt alle kanten uit stoken en ze er nog moe uitzag. Gelukkig was er in de kamer geen spiegel te bekennen..
‘Wel, ga je me nog vertellen wat er is?’ Haar stem begon nu ongeduldig te klinken. Ze haatte het wanneer hij er om heen bleef draaien, of nog erger, gewoon geen antwoord wou geven. And believe it or not, he was very good at that.
‘Ik heb een hele nacht door kunnen slapen. Geen nachtmerrie!’ Liam’s grijns werd zo mogelijk nog groter. Zijn blik was nog steeds op Belle gericht die er nog steeds een beetje slaapdronken bij zat.
‘Echt? Dat is geweldig!’ Belle was oprecht blij dat hij een keertje fatsoenlijk had kunnen slapen. Dat betekende waarschijnlijk dat hij dat vanaf nu ook meer zou gaan doen. Het was goed dat hij eindelijk van die droom af was.
‘Het heeft dus gewerkt!’ Zei Liam op hetzelfde vrolijke toontje van daarnet.
Belle was nog traag van begrip en keek hem niet-begrijpend aan. Waar had die jongen het in hemelsnaam over?
‘Wat heeft gewerkt?’ Vroeg ze dan ook aan hem.
‘The dream catcher, it worked!’