Hoofdstuk vier: Dream catcher • 4.3

Buiten viel de regen met de liters uit de hemel. Het was onmogelijk voor mensen om ook maar een meter ver te kijken. Hun zicht werd belemmerd door een grijs gordijn van regendruppels. De ruiten van huizen werden aangevallen door de wind die de regendruppels met een oorverdovend lawaai er tegenaan blies. Alsof het nog niet genoeg was vulde een rommelend geluid de straten van Londen. Seconden na dit geluid was er een felle lichtflits waar te nemen.
Belle keek door het raam in Liam’s slaapkamer naar buiten. Ze kon haar eigen reflectie nog beter zien dan hetgeen wat er buiten allemaal stond. Normaal gezien zou ze rond deze tijd weer naar huis gaan, maar dat zag ze steeds minder en minder goed zitten. Wie weet werd ze wel geëlektrocuteerd als ze naar buiten ging. En daarbij had ze het sowieso al niet echt voor onweer. Het was eng.
Liam opende de deur van zijn slaapkamer en liep naar binnen toe. Hij had net telefoon van zijn moeder gehad. Die was zoals gewoonlijk weer veel te bezorgd om hem. Hij sloot de deur weer en zag Belle bij het raam staan, ze leek naar het noodweer van buiten te kijken.
‘Als je maar niet denkt dat ik je in dit weer naar huis laat gaan.’ Liam stond inmiddels achter haar en had zijn handen op haar schouders geplaatst. Hij kon voelen hoe haar lichaam lichtjes schokte, en niet veel later volgde er dan ook een zacht kreetje. Het meisje draaide zich geschrokken om en sloeg haar handen voor haar mond om de kreet verder tegen te houden.
‘Sorry, ik wou je niet laten schrikken.’ Liam grinnikte zachtjes en haalde zijn handen weer van haar schouders. Hij had niet gedacht dat hij zo’n reactie ging krijgen. Intussen had Belle haar handen alweer laten zakken en keek ze Liam verontschuldigend aan.
‘Ik had je gewoon niet aan horen komen.’ Verklaarde ze simpel. Ze was zo geconcentreerd naar buiten aan het kijken waardoor ze de deur niet eens had gehoord. Maar Liam had gelijk, je zou gek zijn om in dit weer naar huis te gaan. Dat was gewoon vragen om problemen..

‘Ik win, alweer..’ Belle gooide haar laatste kaart op het stapeltje dat op het matras lag. Uit grondige verveling hadden ze besloten om “Uno” te gaan spelen. Het begon alleen irritant te worden dat ze telkens won. Ze verdacht Liam ervan om gewoon expres te verliezen.
‘Geef nu maar gewoon toe dat je dit met opzet doet.’ Drukte ze hem met de neus op de feiten. Liam trok een onschuldig gezicht en keek haar verward aan. Hij had inmiddels zijn overgebleven kaarten ook bij de stapel gelegd.
‘Wat doe ik met opzet?’ Zijn stem droeg een schijnheilige ondertoon. Natuurlijk liet hij haar gewoon de hele tijd winnen. Ze had het echter sneller door dan dat hij in eerste instantie verwacht had. Belle rolde overdreven met haar ogen en priemde met haar vinger in de richting van het spel.
‘Je laat me de hele tijd met opzet winnen.’ Verduidelijkte ze nog eens voor hem. Dit keer kon Liam een kleine grijns niet meer onderdrukken en moest hij wel toegeven.
‘Ja oké, je hebt gelijk.’ Gaf hij lachend toe. Hij vond het gewoon leuk om haar te zien winnen, dan was ze zo vrolijk. En op dit moment kon hij wel wat vrolijk gezelschap gebruiken. En daarbij gaf hij niet zoveel om het winnen van een gezelschapsspel.
De kaarten verdwenen weer in hun doosje en werden op hun vaste plek gelegd. De zin om het te spelen was ook weer gewoon verdwenen. De regen daarentegen kwam nog steeds met een moordende snelheid tegen het raam kletteren. Het zag er naar uit dat het een stormachtige nacht ging worden. Dat betekende dus ook dat Belle onmogelijk naar huis kon gaan en in het appartement vast zat. Het viel haar nog mee dat ze aangenaam gezelschap had. Dat maakte alles een stuk draaglijker.