030. Home

Soundtrack.

Ik druk langzaam op de bel van de voordeur. Ik hoop dat mijn ouders thuis zijn anders heb ik een probleem en kom ik het huis niet binnen. De voordeur wordt opengemaakt en ik kijk recht in het gezicht van mijn moeder. Haar uitdrukking gaat van verbaast naar blij naar bezorgt. ‘Kom snel binnen kind’ zegt ze. Ze doet een stap opzij en laat me langs haar lopen. Ik zet mijn koffer onder aan de trap. ‘Wat is er gebeurt?’ vraagt ze dan waarna ze op me afloopt. De tranen springen in mijn ogen en ze trekt me meteen dicht naar zich toe. ‘Wie is dat, Martha?’ roept mijn vader dan door het hele huis heen. ‘Alica, is thuis’ roept mijn moeder terug. Ze laat me los en neemt me dan mee de woonkamer in. ‘Wie heeft dit gedaan’ roept hij boos als hij mijn betraande gezicht ziet. De krant wordt met een klap op de tafel gesmeten en hij loopt met grote passen op me af. Dan slaakt hij een diepe zucht en houdt me stevig vast. Mijn vader haat het als ik ongelukkig ben, dan wordt hij zelf ook ongelukkig. Hij is de belangrijkste man in mijn leven en dat zal hij voorlopig ook wel blijven. De tranen rollen nu nog harder over mijn gezicht en ik begin zachtjes te snikken. ‘Het komt goed, prinses’ zegt hij dan zachtjes. Ik knik tegen zijn borst aan. Ik voel de ogen van mama op mijn rug. ‘Ik maak even een kopje thee’ zegt ze dan lief. Ik voel haar hand op mijn hoofd en hoor haar voetstappen zich dan van ons verwijderen. Papa laat me los en duwt me dan naar de bank. Ik trek als vanzelf mijn benen op wat me een afkeurende blik op levert. Mijn ouders houden niet van voeten op stoelen maar ik doe het lekker toch op dit moment. Ik weet dat ze nu niet boos zullen worden omdat ik nog steeds aan het snikken ben. ‘Wie heeft het gedaan, Alica?’ vraagt mijn vader dan. Ik schud mijn hoofd. Ik wil niet dat hij zich ergens mee gaat bemoeien. Dan krijgen heel veel mensen heel veel klappen. Mijn vader zucht eens diep en slaat zijn armen van over elkaar. ‘Alica, zo kunnen we je niet helpen’ zegt mama terwijl ze met een mok thee binnenkomt lopen. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik wil het zelf oplossen’ zeg ik dan zachtjes. Ze zucht maar knikt dan toch. ‘Als je maar weet dat we er altijd voor je zijn’ zegt mijn vader dan.

Ik zet mijn mok neer op tafel als hij helemaal leeg is. Mijn moeder glimlach naar me. ‘Ik ga mijn koffer uitpakken’ mompel ik dan. Mijn ouders mompelen wat. Ik loop de kamer uit en sleur de koffer naar boven. Ik val bijna om door het gewicht maar weet hem uiteindelijk boven te krijgen. De deur naar mijn zusje haar kamer is gesloten. Hij is altijd gesloten en er is nog nooit iets aan veranderd. Het lijkt nog steeds alsof ze hier nog woont. Ik zet mijn koffer in mijn kamer en loop dan met kleine stapjes naar de kamer van mijn zusje. Het blijft moeilijk om er te zijn maar toch wil ik er zijn. Ik open de deur en stap naar binnen. Ik sluit de deur weer achter me en kijk om me heen. De knuffels staan allemaal nog hetzelfde. Ik schuifel naar haar bed en ga erop zitten. Het bed kraakt onder mijn gewicht, maar ik weet dat het me makkelijk kan houden. Ik slaak een diepe zucht en pak dan haar hoofdkussen. Ik druk het tegen me aan en merk dat de tranen die net waren opgedroogd weer beginnen te lopen. Ik mis haar zo. Iedere keer als ik wakker word hoop ik dat alles maar een boze droom is geweest. Maar dat is het niet. Alles is de keiharde realiteit en die doet pijn. Ik leg haar kussen weg en ga weer rechtop zitten. Ik moet mijn leven weer gaan oppakken zoals het allemaal was voordat het drastisch veranderde. Ik zucht diep en loop dan langzaam de kamer uit. Ik sluit de deur achter me en sluit dan kort mijn ogen. Daarna loop ik met grote passen naar mijn eigen kamer. Ik trek mijn koffer open en begin de spullen uit te pakken. De tranen rollen over mijn wangen en dan valt mijn blik op iets dat helemaal niet van mij is maar wel in mijn koffer zit. Het is het baseball jack van Zayn. Ik zucht eens diep en hang het dan toch op. Een briefje dwarrelt op de grond maar ik neem niet de moeite om het te lezen. Ik leg het op mijn bureau en ruim verder op. Als ik klaar ben laat ik me met een plof op mijn bed vallen. Ik sluit mijn ogen en ik zie Liam zijn gezicht voor me. Allen ik zie hem niet zoals ik hem zou willen zien. Ik zie hem met een gebroken blik in plaats van zijn brede grijns.