Hoofdstuk vier: Dream catcher • 4.2

De laptop stond weer terug op zijn vaste plekje op de tafel. Ze hadden ze foto weggeklikt en er verder niets meer over gezegd. Ze wisten beide dat er niets meer aan de hand was tussen hen, en dat was het belangrijkste. Al zou Belle nu waarschijnlijk wel vaker kwade Tweets en reacties gaan krijgen door die domme foto. Dat wou ze er graag bijnemen, ze was namelijk helemaal niet van plan om haar vriendschap met Liam op te geven.
Ze hield een glas in haar hand waar nog een beetje cola in zat. Door een simpele beweging liet ze de donkerbruine vloeistof rondjes draaien in het glas. Haar blik was op niets bijzonders voor haar gericht.
‘Wat zat er eigenlijk in het zakje dat je bijhad?’ Liam had het daarstraks gezien, maar ze had er nog niets over gezegd. En daarbij was het ook nog eens perfect om de aandacht van die foto af te leiden.
‘Ohja! Dat was ik bijna vergeten!’ Belle stond vlug op en liep naar de tafel waar ze het zakje had achtergelaten. Ze griste het van het tafelblad en liep weer terug. Met een kleine zucht liet ze zich terug in de zetel zakken en stak ze Liam het zakje toe. Hij nam het op zijn beurt aan en stak er nieuwsgierig zijn hand in. Toen hij zijn hand terugtrok werd er een vreemd voorwerp zichtbaar. Hij herkende het wel.
‘Een dromenvanger?’ Vroeg hij voor de zekerheid. Belle knikte enthousiast en glimlachte. Het was weer een nieuwe remedie die hij een keer kon uitproberen. Als het niet zou werken zou ze wel gewoon weer wat anders gaan zoeken.

‘Denk je echt dat het gaat werken?’ Liam keek bedenkelijk naar de dromenvanger die ze met een stukje plakband tegen de muur hadden geplakt. Een beter plek hadden ze niet kunnen vinden.. Hij sloeg zijn armen over elkaar voor zijn borst. Het was nu wel duidelijk dat hij zijn twijfels had over het kleurrijke ding.
Als hij niet had geweten wat het was, had hij het aangezien voor een stuk speelgoed voor kleuters. Wat wou je ook met al die veertjes en verschillende parels die eraan hingen te bungelen.
Belle hoorde de twijfeling in zijn stem. Hij dacht waarschijnlijk dat het gewoon een dom iets was. Het zag er zo misschien wel uit, maar wie weet zou het wel werken straks. Ze haalde haar schouders onverschillig op.
‘Dat zul je nooit weten als je het niet probeert!’ Liam knikte kort en zuchtte zachtjes. Daar had ze dan inderdaad wel weer gelijk in. Het kon vast geen kwaad om het een keertje uit te testen. Hij draaide zijn hoofd zodat hij naar het meisje naast zich kon kijken.
‘Ik snap echt niet dat je dit allemaal voor me doet.’ Hij kon zich wel leukere dingen indenken dan de hele tijd met een oververmoeide jongen om te gaan. Daar zou je na een tijd toch ook helemaal gek van worden? Zo dacht hij er tenminste over.
‘Waarom niet? Daar zijn vrienden toch voor?’ Belle hoorde zelf ook wel dat dat wel erg onzeker had geklonken. Ze wist niet zeker of hij er ook zo over dacht. Als het aan haar lag dan waren ze in die paar weken toch wel vrienden geworden.
Liam had het kennelijk ook gehoord en glimlachte bemoedigend. Hij dacht er net hetzelfde over.
‘Dat zijn we zeker.’ Bevestigde hij nog een keer luidop. Het was hem de afgelopen tijd wel duidelijk geworden dat ze een echte vriendin was geworden van hem. Iemand die zoveel moeite deed om hem te helpen verdiende niet anders dan zo genoemd te worden.
Hij had er veel steun aan haar gehad, en die had hij nog steeds.