Hoofdstuk drie: Telling you my story • 3.3

Belle was in kleermakerszit gaan zitten en had zich wat meer naar Liam gedraaid. Ze had hem gevraagd wat er scheelde en luisterde nu geconcentreerd naar zijn uitleg. Zijn stem leek haar in zijn macht te hebben. Hij had iets speciaals.
‘Ik weet echt niet waarom, maar ieder nacht opnieuw heb ik dezelfde nachtmerrie.’ Liam zocht zijn woorden zorgvuldig uit. Hij wou niet wanhopig overkomen, al was dat wel wat hij was. Hij wou haar gewoon zo duidelijk mogelijk vertellen wat er nu precies aan de hand was. Wat de reden was voor zijn futloosheid.
‘Het enige wat ik kan zien, zijn een hoop vlammen. Het lijkt zelfs alsof ik de verstikkende warmte kan voelen.’ Zijn blik was op iets gevestigd in de verte. Het was niets belangrijks, maar hij bleef er gewoon naar kijken.
‘I know it sounds stupid, but it scares the hell out of me.’ Na die woorden ontsnapte er een diepe zucht uit zijn mond. Die woorden beschreven exact hoe hij zich elke avond voelde. Zijn lichaam was met niets anders gevuld dan met angst. Angst om het beeld weer te zien en de ondraaglijke warmte weer te voelen.
Belle bleef eventjes stil en liet de woorden tot zich doordringen. Het was toch onmogelijk dit te blijven volhouden? Ooit zou hij er echt helemaal aan onder door gaan.
‘Het is niet stom. Ik snap best dat je bang bent.’ Stelde ze hem zachtjes gerust. Ze zou zelf ook ongelooflijk veel schrik hebben als ze iedere nacht dezelfde nachtmerrie had. Dat was best menselijk hoor. Haar blik was nog steeds op hem gericht. Ergens had ze best wel medelijden met hem, maar dat ging ze niet hardop uitspreken. Jongens wouden meestal geen medelijden van andere personen, en al zeker niet van een meisje dat ze amper kende.

Liam glimlachte zwakjes. Ze was zo ongelooflijk begripvol, en dat terwijl ze elkaar niet eens fatsoenlijk kenden. Dat bewees dat er ook gewoon aardige personen op aarde bestonden. En hij had er eentje ontdekt.
Het voelde goed om zijn verhaal aan haar te kunnen vertellen. Het leek alsof er al een heel erg klein deeltje van de last van zijn schouders viel. Al wist hij goed genoeg dat het echt maar een héél klein deeltje was. Maar het was genoeg om mee te beginnen..
‘Heb je al naar een oplossing gezocht?’ Belle was ervan overtuigd dat er vast iets moest zijn om die droom weg te houden. Er waren zoveel dingen die je kon proberen. Er moest er toch wel eentje zijn die ging werken?
Liam knikte direct bevestigend. Ze zou eens moeten weten wat hij allemaal al geprobeerd had, en niets had geholpen. De andere jongens hadden ook al verschillende dingen uitgetest, maar ook daar weer zonder enig succes. Op het einde werd het gewoon deprimerend dat niets wou helpen.
‘Zowat alles wat je maar kan proberen.’ Antwoordde hij nu luidop. Belle fronste haar wenkbrauwen bij zijn antwoord. Blijkbaar was hij een erg moeilijk en speciaal geval. Toch had ze het gevoel dat ze hem moest helpen.
‘Misschien kan ik je wel helpen?’ Stelde ze aan hem voor. Liam keek haar verbaasd aan toen ze dat zei.
‘Hoe wou je dat gaan doen?’ Vroeg hij op zijn beurt. Als zijn iets wist wat hij niet wist, mocht ze dat gerust vertellen. Alle mogelijke hulp was welkom nu. Het meisje haalde haar schouders kort op.
‘Geen idee, we vinden vast wel wat.’ Was haar simpele antwoord. Liam kon een kleine grijns onderdrukken. Hij vond het erg lief van haar dat ze hem wou gaan helpen.
‘Thanks for letting me tell my story.’