Chapter seven

Er stond een beeld die als twee druppels op mijn oma trok. De tranen vormde bij men wang een gigantische oceaan. Mijn oma was ooit naar hier gekomen en nooit meer terug gekeerd. Van mijn overgrootmoeder kregen we toen te horen dat ze wel terug gegaan was met de trein. Maar ze was nooit meer bij ons aangekomen. We waren naar de treinconducteur gelopen en hij had gezegd dat ze wel degelijk op de trein had gezeten, maar dat de trein een botsing had gemaakt met een andere trein. Waarschijnlijk had mijn overgrootmoeder hem wel omgekocht ze had toch bakken vol geld. Het was dus allemaal flauwe praat. Want hier stond ze en net zoals die andere beelden leek ze levend. Wat doe jij daar hoorde ik plots boven mij en mijn overgrootmoeder stond met arendsogen naar mij te kijken. Ik had haar van alles gevraagd maar ze gaf geen antwoord. Geef de sleutel bulderde ze en hoe dom ik was, gaf ik de sleutel. Geniepig had ze gelachen naar mij en had de deur dichtgeklapt en op slot gedaan. Ik sloeg op de deur. Ik had lelijke dingen naar haar hoofd gegooid en hoe meer ik riep hoe meer ik haar hoorde lachen. Meisje ik had je meteen door zei ze toen opeens. Hoe je naar mijn klok keek. Die klok is niet magisch hoor, ben jij nu echt zo dom. Iedereen denkt dat gewoon omdat ze te mooi is voor woorden, zo mooi als mij, maar vergeet het wijfie! bulderde ze van het lachen maar jij komt er niet meer aan. De poort naar Narnia had ik haar gevraagd. En ze had gelachen. Ik geloof niet in sprookjes bulderde ze en jij ook niet. Besef gewoon dat sprookjes niet bestaan, dat moest je oma ook eens beseffen. Jullie bemoeien je te veel met mijn zaken. Had ze nog naar mij toe geroepen en toen werd het stil aan de andere kant. In de kelder was het kil en ik had het gevoel of er overal muizen piepte. Ik had me voor mijn oma gezet en ik dacht dat ze op waren, maar toch bleven ze stromen langs mijn wangen. Bij het besef dat ik hier eigenlijk geen eten had en geen bed noch boeken of een beetje dingen om me bezig te houden stroomde ze telkens sneller en toen ik besefte dat ik waarschijnlijk zo zou eindigen als mijn oma had ik de schrik te pakken. De kelder was groter dan ik verwacht had en gelukkig waren er een beetje potten met eten. Ze waren dan al verlopen, maar ik was tenminste blij dat ik wat had. Ze gelooft niet in sprookjes dacht ik toen en toch zou ze mijn oma versteend hebben of wat dan ook. Hoe zou ze dat dan doen.

~ Omdat ik morgen waarschijnlijk niet online ga zijn omdat ik ga winkelen (n_n) zal ik de spanning toch een beetje verbreken. xoxx Jolienn