Hoofdstuk drie: Telling you my story • 3.1

Hoofdstuk 3: Telling you my story

Newsflash: het regende eens een keertje niet in Londen. Dit soort dagen begonnen echt zeldzaam te worden in de koude stad van Engeland. De afgelopen weken regende het bijna constant en kreeg de zon amper de kans om fatsoenlijk door te breken. Vandaag was het anders. Buiten was het zelfs aangenaam warm met af en toe een zachte bries. Het zag er in ieder geval veelbelovend uit.
Liam had vandaag eens een dagje vrij, wat betekende dat hij niet naar de studio’s hoefde te gaan. Hij had echter ook geen zin om weer een hele dag in zijn appartement door te brengen. Hij vond het al meer dan genoeg dat hij daar elke nacht weer badend in het zweet wakker werd. Het ‘Green Park’ in Londen was een betere keuze voor vandaag.
Toen Liam het park binnen wandelde kwam hij tot de conclusie dat hij niet de enige was die ze zo over dacht. Vele bankjes waren bezet. Op het gras waren ook enkele groepjes te vinden. Verliefde koppeltjes zaten giechelend bij elkaar en hadden alleen oog voor elkaar. Andere mensen waren juist met hun hond aan het wandelen terwijl enkele oude mensen de eendjes in de vijver aan het voeren waren. Het park zat dus bomvol activiteit.
Het ging nog moeilijk worden om een rustig plekje te vinden waar hij gewoon even kon zitten. Liam had namelijk geen behoefte aan vrolijk gezelschap dat hem de oren van zijn kop praatte. Op dit moment had hij gewoon behoefte aan rust.
Hij had zijn ogen een keer langzaam over de omgeving laten glijden. Een vreemd gevoel bekroop hem toen hij de gele muts van enkele dagen geleden herkende. Het meisje had dit keer alleen geen krullen, maar stijl haar. Het vreemde gevoel kon hij niet plaatsen, hij had geen idee wat het wou zeggen.

Ondanks de krullen die ontbraken meende Liam toch Belle te herkennen. Het meisje in kwestie zat in de schaduw onder een grote eikenboom en had een boek in haar handen. Dat was dan ook het enige wat haar aandacht leek te krijgen. Haar benen had ze opgetrokken zodat ze als steun voor haar boek konden dienen.
Zijn nieuwsgierigheid won. Hij wou echt weten of het nu Belle was die daar zat, of niet. Hij haalde een keer diep adem en begon toen naar het meisje toe te lopen. Een zacht, krakend geluid achtervolgde hem door de steentjes die onder zijn schoenzolen lagen.
Het vreemde gevoel kwam harder opzetten naarmate hij het meisje naderde. Ze leek nog steeds geen besef van de dingen rondom haar heen te hebben en bleef gewoon verder lezen. Met haar slanke vingers draaide ze langzaam de huidige bladzijde om. Zo kon ze aan de volgende beginnen.
‘Belle?’ Liam’s stem klonk een beetje aarzelend toen hij haar naam zei. Het meisje scheurde haar blik los van het boek en moest lichtjes omhoog kijken om te zien wie tegen haar praatte. Al snel verscheen er een prachtige glimlach op haar gezicht.
‘Hey Liam.’ Belle klapte het boek dat op haar benen lag vlug dicht. Ze had niet verwacht om hem hier te zien. Ze dacht dat hij het veel te druk had om gewoon eventjes naar het park te gaan. Ze moest wel toegeven dat het een aangename verrassing was.
Liam zuchtte eventjes opgelucht. Het zou nogal gênant zijn als het Belle helemaal niet geweest was.
‘Vanwaar die opluchting?’ Wou Belle weten. Ze had de zucht wel opgemerkt daarnet.
‘Ik dacht even dat je iemand anders was. Komt omdat je haar nu niet gekruld is.’ Verklaarde Liam vlug. Hij wou haar geen verkeerde indruk bezorgen.
Dat verklaarde voor Belle al een hele hoop.