Hoofdstuk twee: Nice to meet you • 2.3

Liam had zorgvuldig naar haar lenige vingers gekeken toen die over de toetsen gleden alsof het niets was. De muziek die ze produceerde was gewoon prachtig. Hij had nog nooit zo’n iets moois gehoord. Toen ze stopte met spelen bleef hij nog een tijdje stil. Het was wel duidelijk dat ze honderd keek beter dan hem was.
‘Dat was gewoonweg prachtig.’ Bracht hij na een tijdje verstomd uit. Hij kon een bescheiden glimlach op haar gezicht zien. Als ze zou willen, zou ze met haar muziek nog erg ver kunnen komen. Daar was hij gewoon zeker van.
‘Bedankt.’ Antwoordde Belle zachtjes. Zelf vond ze niet echt dat ze zo goed was. Ze had er namelijk hard voor moeten werken om dit stuk te kunnen spelen. Na lang oefenen was het haar dan toch gelukt.
‘Vergeleken met mijn spel, is dit echt zoveel beter.’ Liam zuchtte eventjes en dacht terug aan het gekrabbel op het blad papier. Hij was er zeker van dat zij wel iets moois kon laten verschijnen op de notenbalken. Belle schudde haar hoofd en was het helemaal niet met hem eens.
‘Dat is niet waar. Als je slecht was zouden de andere jongens dit niet aan jou overlaten.’ Ze was best tevreden over het argument dat ze net gebruikte. Daar kon hij toch niets meer tegenin brengen? In ieder geval moest hij stoppen met zichzelf naar beneden halen. Dat maakte het alleen maar moeilijker om een melodie te vinden. Hij moest juist geloven in zichzelf. Dat was het hele punt ervan.
Liam moest toegeven dat hij daar niets meer tegenin wist te brengen. Diep vanbinnen wist hij ook wel dat ze een overschot aan gelijk had. Hij knikte uiteindelijk toegevend.
‘Oké, daar heb je gelijk in.’ Gaf hij nu ook luidop toe. Toch bleef hij vinden dat ze veel beter dan hem was. Dat was iets wat zij nu gewoon niet ontkennen. Haar vingers hadden zo behendig over de toetsen gegleden, alsof het voor haar net als een spelletje was. Alsof ze een deel van de piano was.

‘Dus, ben je gewoon een vriendin van Felicity?’ Liam had zich een beetje gedraaid op het bankje zodat hij haar gemakkelijker aan kon kijken. Hij had namelijk helemaal geen idee wat voor relatie ze met Harry’s vriendin had. En liet dit nu het perfecte moment zijn om daar achter te komen.
‘We zijn beste vriendinnen, ja.’ Antwoordde Belle glimlachend. In eerste instantie wou ze helemaal niet meekomen omdat ze niemand kende. Felicity dacht er echter anders over en had haar gewoon mee naar de studio’s gesleurd. Daar viel dus niet veel tegenin te brengen. Gelukkig viel het tot nu toe best mee.
‘Ze heeft me gewoon letterlijk gedwongen om mee te komen.’ Grinnikte Belle zachtjes. Ze dacht dat Liam wel wist wat voor ’n persoonlijkheid het meisje had. Ze was namelijk al vaker mee geweest met Harry en had dus ook al de andere jongens ontmoet. Zoals verwacht kon Liam een klein lachje ook niet onderdrukken.
Toen haar ogen langs de klok gleden die aan de muur hing schrok ze lichtjes. Het was al een stuk later dan ze gedacht had. Over tien minuten zou ze al thuis moeten zijn. Als ze dat nog wou halen, zou ze nu onmiddellijk moeten vertrekken.
‘Sorry, maar ik moet echt dringend naar huis..’ Verontschuldigde ze zich bij Liam. Die keek ook automatisch naar de klok en knikte toen. Ergens vond hij het wel jammer dat ze alweer naar huis moest gaan. Hij had graag nog wat langer met haar gepraat. Hij knikte begrijpend en stond gelijk met haar op van het bankje.
Belle keek nog even naar de piano en toen weer naar Liam. Hij zou er vast wel uitgeraken. Daar was ze zeker van. Voordat ze aanstalten maakte om de ruimte weer te verlaten hoorde ze Liam nog iets zeggen. Het liet haar weer glimlachen.
‘It was very nice to meet you.’