Hoofdstuk twee: Nice to meet you • 2.2

Een eenzame toon klonk door de grote ruimte. Het geluid stierf al vlug weer weg en werd opgevolgd door een pen die op een blaadje papier kribbelde. Een donkerblauwe vlek was zichtbaar. Iemand was niet tevreden over hetgeen dat hij had opgeschreven. Dit werd bevestigd door een geïrriteerde zucht en het geluid van een pen die tegen de muur werd gegooid. Was het dan werkelijk echt zo moeilijk om een noot op papier te zetten? Dat was het wel wanneer je amper je ogen open kon houden.
Liam zag geen andere oplossing dan het gewoon op te geven voor vandaag. Jammer genoeg was er niets magisch waardoor er plots een melodie zijn hoofd binnen kwam wandelen. Zijn ogen gleden nog een laatste keer langs het witte klavier van de grote, blinkende, zwarte piano die in de ruimte stond. Op dit moment was hij het prachtige instrument gewoon niet waard.
Zijn aandacht werd getrokken door een beweging erg dicht bij de deur. Hij draaide zich op zijn stoel om te kijken wie het was. Hij herkende de gele muts en wist in enkele seconden dat het Belle was. Zij leek nu ook door te hebben dat hij haar had gezien.
‘Sorry, ik wou je niet storen..’ De stem van het meisje klonk voorzichtig en schuldbewust. Waarschijnlijk had ze niet eens geweten dat er iemand in de ruimte was. Liam glimlachte bemoedigend en haalde zijn schouders lichtjes op.
‘Je stoort niet. Het wou toch niet echt lukken.’ Stelde hij haar gerust. En daarbij zou ze hem nooit storen, daarvoor was ze veel te interessant. Hij had de piano inmiddels al gelaten voor wat hij was en besteedde zijn aandacht nu alleen maar aan Belle.
‘Hmm, ik vond het best goed.’ Weerde Belle. Ze vond dat hij best goed kon spelen en ook mooie dingen tevoorschijn haalde. Alleen leek hij er zelf niet echt tevreden over te zijn. Dat kon ze best wel begrijpen. Het gebeurde vaak dat iemand niet tevreden was over zijn of haar werk. Dat had ze zelf ook wel eens.
‘Hoelang sta je daar al?’ Vroeg Liam geschrokken. Hij dacht dat ze alleen de laatste paar noten had gehoord en voor de rest niets. Dat had hij dus blijkbaar verkeerd. Belle richtte haar blik naar de grond en bewoog wat verlegen met haar voet.
‘Lang genoeg om te horen hoe goed je bent.’ Mompelde ze uiteindelijk. Ze zei dit niet om te slijmen, ze meende het echt. Hij was goed. Dit leverde haar een ongelovig lachje op. Liam draaide zich terug om en verkreukelde het blad papier zodat hij het straks kon weggooien. Er stond toch niets bruikbaars op.

‘Ken jij iets van muziek?’ Wou Liam weten. Misschien dat ze hem dan nog wel kon helpen met het liedje. Het moest namelijk zo snel mogelijk klaar zijn, en dat ging niet echt vooruit gaan met zijn concentratie. Hij keek haar vragend aan.
‘Ik speel piano, ja.’ Antwoordde Belle op zijn vraag. Ze keek even vluchtig naar de zwarte piano. Het was een mooi instrument waar je zeer veel mee kon doen. Dat was zeker.
‘Echt?’ Vroeg Liam op zijn beurt weer verrast. Dat kwam eigenlijk heel erg goed uit. Natuurlijk wou hij haar een keer horen spelen. Hij wou weten hoe goed ze was met het klavier van een piano.
‘Zou je een stukje willen spelen voor me?’ Hij wees met zijn hand naar de piano ter teken dat ze het gerust mocht doen als ze wou. Hij kon een kleine aarzeling zien, maar uiteindelijk knikte het meisje toch. Ze kwam naast hem op het bankje zitten en legde haar vingers op de toetsen neer. De ruimte die voor enkele seconden in stilte gehuld was, vulde zich nu met de prachtige klanken van de piano.