Hoofdstuk één: Bad dreams again.. • 1.4

Zwart.
Dat was het enige wat Liam kon zien. Een benauwd gevoel nam bezit over zijn lichaam. Hij bewoog onrustig in zijn slaap en had een vermoeide frons op zijn gezicht staan. Door zich telkens op zijn andere zij te draaien hoopte hij het gevoel weg te werken. Het liefst van al wou hij nu gewoon wakker worden. Er was echter niemand die hem wakker kon maken, en vanzelf zou het ook niet gaan lukken.
Het zwarte beeld begon langzaam een oranje kleur te krijgen. Liam wist diep vanbinnen wat er de komende minuten zou gaan volgen. Het was vreemd. Hij had deze droom al zo vaak gehad, maar toch schrok hij iedere keer weer vol angst wakker.
Het benauwde gevoel begon heviger op te zetten waardoor er zweetdruppels op zijn voorhoofd verschenen. Nog steeds vol van onrust draaide hij zich weer op zijn andere zijde. De beelden werden steeds duidelijker en duidelijker. Hij kon de grote vlammen inmiddels al onderscheiden van de rest. De vlammen dansten vrolijk in het rond voor zijn ogen en stootten een ongelooflijke warmte uit.
Een ijzige gil deed hem overeind schieten. Dit was het gebruikelijke einde van de droom, meer speelde er zich niet af. Zijn borstkas ging heftig op en neer door zijn gejaagde ademhaling. Zijn voorhoofd was bedekt met een laagje zweet. Zijn handen steunden nog op de zetel zodat hij overeind kon blijven. Zijn ogen bleven naar één punt staren en droegen een verraderlijke glinstering met zich mee. Deze glinstering was niet van plezier, het waren tranen die klaar stonden om over zijn wangen te stromen. Voor één keer was hij niet van plan ze tegen te houden. De eerste baande zich al een weg naar beneden toe.

Verslagen liet Liam zich weer terug op zijn rug vallen, gepaard met een diepe zucht. Hij was het beu, al lang geleden. Dit kon toch niet meer verder zo? Hij moest en zou er gewoon een oplossing voor vinden. Hij niet elke avond weer de angst onder ogen zien. Het moest gedaan zijn.
Zijn hand gleed naar zijn broekzak waar hij zijn gsm uit viste. Hij had nu gewoon even nood om met iemand te praten. En wie was daar nu beter geschikt voor dan zijn beste vriend, Zayn? Hij kon het dan wel met alle jongens goed vinden, maar met Zayn had hij nog net een betere band dan met de rest. Het duurde dan ook niet lang voordat hij naar de jongen aan het bellen was. Hopelijk zou hij gaan opnemen.
‘Hallo, met Zayn.’ Klonk het aan de andere kant van de lijn. Dit zorgde voor opluchting bij Liam.
‘Hey Zayn, met Liam.’ Hij schrok toen hij zijn eigen stem hoorde. Hij klonk ongelooflijk hees, net alsof hij verkouden was ofzo. Hij wist dat dit echter door de vermoeidheid kwam, en het huilen van daarnet zou er ook wel iets mee te maken hebben. Ook Zayn leek geschrokken te zijn.
‘Liam, gaat het wel?’ Een bezorgde ondertoon was niet te missen in zijn stem. Liam stootte een flauw lachje uit en haalde zijn schouders op. Al kon Zayn dat natuurlijk niet zien via de telefoon.
‘Hmm, ik moet gewoon even met iemand praten.’ Verklaarde Liam.
‘Er is toch niets gebeurd?’ Zayn begon zich nu echt zorgen te maken over hem. Al die slaap missen kon gewoon niet gezond zijn voor een mens. Enkele seconden later was het hese stemgeluid weer te horen aan de andere kant van de lijn.
‘Nope, only just those bad dreams again..’