Hoofdstuk één: Bad dreams again.. • 1.3

Liam schoof de mouwen van zijn jas over zijn armen heen en trok hem zo omhoog. Toen hij de rits had dichtgetrokken haalde hij een keer diep adem. Het was gewoon absurd dat hij schrik had om naar huis te gaan. Gewoon omdat hij daar over enkele uren weer in zijn bed zou moeten kruipen. En zijn angst werd met de dag groter.
‘Hey, gaat het?’ Zayn was net van plan geweest om naar buiten te lopen toen hij zijn beste vriend bij de kapstok zag staan. Hij leek weer gewoon in het niets te staren. Iets wat hij wel heel erg vaak deed de laatste tijd.
Liam knipperde enkele keren met zijn ogen en zag Zayn toen staan. Had hij weer staan staren? Verward knikte hij lichtjes met zijn hoofd als antwoord op zijn vraag.
‘Ja, het gaat wel.’ Bevestigde hij nog een keer luidop. Mensen vroegen hem dat de laatste tijd wel erg vaak. Hij irriteerde zich er regelmatig aan, maar wist dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen in hun plaats. Hij dwong zichzelf een kleine glimlach te laten zien en liet ondertussen ook zijn rits weer los. Die had hij tot nu de hele tijd vastgehouden.
‘Liam, je weet dat je me kan bellen hé? Maakt niet uit wanneer.’ Hij had geen idee wat hij zonder een vriend als Zayn zou moeten doen. Die jongen was er echt werkelijk altijd voor hem. Maakte niet uit in welke situatie hij zich had gewerkt.
‘Weet ik, bedankt Zayn.’ Antwoordde hij met een glimlach. Die was deze keer wel gemeend. Hij zei nog even gedag en liep toen de koude weer in. Gelukkig regende het op dit moment niet. Dat maakte het allemaal al iets minder deprimerend.

Na een zachte “klik” zwaaide de voordeur open en stapte Liam zijn appartement weer binnen. De warmte die hem binnen ontving liet zijn vingers ontdooien. Morgen moest hij echt handschoenen gaan aantrekken wanneer hij naar buiten ging. De deur viel achter hem weer in het slot. Zijn jas belandde zoals gewoonlijk ook weer op de kapstok.
Het was stil. Het enige geluid dat je kon horen waren gedempte voetstappen die zich voortbewogen naar de woonkamer. Daar plofte Liam uitgeput in de grote zetel die er stond. Als hij nu zijn ogen dicht zou doen, zou hij binnen de tien seconden in slaap vallen. Maar het was zelfs al zo erg dat hij niet meer wou slapen. Hij was bang, wetend voor wat er uiteindelijk weer komen zou.
Om zichzelf wat van afleiding te voorzien besloot hij om de TV aan te zetten. Niet dat daar een interessant programma op te zien zou zijn, maar hij moest toch iets. Het zwarte beeld veranderde naar een scherm vol kleuren en bewegende mensen na één druk op een knopje van de afstandsbediening. Aan de véél te bruine mensen, en hun ‘o zo beschaafde woordenschat’ kon hij afleiden dat het ‘Jersey Shore’ was. Dat programma had hij wel eens eerder gezien. Niet omdat het hem interesseerde, maar gewoon om die mensen uit te lachen. Naar zijn mening waren het gewoon een stelletje idioten. Maar ze verdienden wel geld, daar niet van.
Na een klein halfuurtje gestaard te hebben naar nutteloze beelden op het scherm, voelde Liam zijn ogen zwaar worden. Het had niet veel zin om er tegen te vechten, hij zou sowieso in slaap gaan vallen. Zijn ogen zakten langzaam dicht terwijl zijn ademhaling ook langzamer ging. Het aantal slagen van zijn hart begon ook af te nemen. De geluiden die afkomstig waren van de TV klonken voor hem slechts vaag, alsof ze zich op meters afstand produceerden. Enkele minuten later zag hij dan ook niets anders dan een zwarte kleur.
Hij was in slaap gevallen.