Hoofdstuk één: Bad dreams again.. • 1.1

Hoofdstuk 1: Bad dreams again..


Witte lakens lagen rommelig verspreid op het grote bed. Het verraadde dat er al een tijdje niemand meer had ingelegen. Wat verderop in de kamer was er echter wel iemand aanwezig. Een jongen had zich in het raamkozijn geïnstalleerd en staarde door het raam naar buiten.
De straten van Londen waren nat door de regen die er afgelopen nacht was gevallen. En nog steeds vielen er kleine regendruppels vanuit de hemel naar beneden. Mensen openden hun paraplu’s, bang om nat te worden. Maar het enige wat de jongen kon zien was de droom die zich telkens weer afspeelde voor zijn ogen.
Hij was niet in zijn gewone doen. Normaal gezien zou hij vrolijk in zijn appartement rondlopen en zich klaarmaken voor alweer een nieuwe dag. Zijn bleke huid en de donkerkleurige wallen onder zijn ogen waren ook nieuw. Concentreren op het zingen van liedjes lukte ook al zo goed als niet meer. Hij besefte wel dat hij het de andere jongens erg moeilijk maakte, maar hij kon gewoon geen oplossing voor zijn probleem vinden. Hij was er al een tijdje van overtuigd dat niets of niemand hem zou kunnen helpen. Met dit probleem zou hij voor altijd opgescheept zitten. Totdat het vanzelf een keer zou ophouden.
Een diepe zucht vulde de kamer toen de jongen had besloten om zich te verplaatsen naar de badkamer. Het werd toch tijd dat hij een douche ging nemen, anders zou hij nog te laat bij de studio’s gaan komen. Met zijn hand draaide hij de kraan alvast open zodat het water iets warmer kon worden. Het geluid van vallende waterdruppels in de douche vulde de ruimte. Hij ontdeed zich van zijn pyjama, die bestond uit een simpel shirt en een joggingbroek, en legde die aan de kant. Toen het water warm genoeg was stapte hij de douchecabine binnen. Warme waterdruppels verwelkomde hem en masseerden zijn huid. Ze zorgden ervoor dat hij zijn ogen toch nog iets of wat open kon houden. Dat was werkelijk iedere dag weer een hele opdracht voor hem.
Voor eventjes leken zijn zorgen weggespoeld te worden, maar van zodra hij de cabine weer verliet kwam alles gewoon weer terug. Met een handdoek droogde hij zijn lichaam en zijn haar. Hij trok zijn kleren aan en deed een poging om zijn haar in model te krijgen. Daar besteedde hij tegenwoordig ook al niet meer zoveel aandacht aan. Gewoon, omdat dat zelfs al teveel energie van hem vergde.

Negen uur. Dat tijdstip viel er van de digitale klok af te lezen. Een paar bruine ogen bleven een tijdje op de lichtgevende cijfers rusten voordat ze ook echt tot hem doodrongen. Hij kwam tot de conclusie dat hij nog een klein halfuurtje had voordat hij bij de studio’s moest zijn. Het leek hem wel een goed idee om nu alvast te vertrekken, zo had hij tenminste nog een kans om op tijd te komen.
In de kleine gang griste hij zijn jas van de kapstok en deed hem vlug aan. Het stof dat zijn kap vormde viel over zijn hoofd heen en zou hem beschermen tegen de miezerende regen die alles buiten nat maakte.
De koude wind sloeg hem in het gezicht toen hij via de deur naar buiten kwam gelopen. Vlug trok hij de rits van zijn jas wat hoger zodat de kou weg zou blijven. Hij vervloekte zichzelf op dit moment omdat hij geen sjaal had aangedaan. Toch vond hij het niet de moeite waard om weer terug naar binnen te gaan. Een zacht “klik”-geluid bevestigde dat de deur weer in het slot was gevallen.
Met zijn handen diep in zijn zakken gepropt begon de jongen rustig in de richting van de studio’s te wandelen.
Rondom hem begon de rest van Londen ook langzaam wakker te worden.