017. Broken strings.

Soundtrack.

De taxi rijdt snel naar het ziekenhuis. ‘U blijft hier gewoon wachten totdat we terugkomen’ zegt Liam dan tegen de chauffeur. De man knikt braaf en we stappen dan de auto uit. Liam rent meteen naar me toe en slaat een arm om me heen. ‘Er is iets met mijn pols niet met mijn benen’ mopper ik terwijl hij me naar binnen begeleidt. ‘Maar de pijn kan naar je hoofd stijgen en dan val je misschien’ brengt hij er tegenin. Ik rol mijn ogen naar hem maar laat hem toch doen. Zijn arm om mijn middel voelt namelijk heel erg prettig aan. Liam laat me opeens los om een verpleegster bij haar arm te grijpen. Hij doet net alsof ik ieder moment kan sterven terwijl ik waarschijnlijk gewoon mijn pols gekneusd heb. Ik loop op een rustig loopje naar Liam en de verpleegster. Ze werpt een blik op mijn pols. ‘Ze kan nog wel even wachten, meneer’ zegt ze dan tegen Liam. Daarna draait ze zich om en loopt ze weg. Liam zucht eens heel diep. ‘Dan ga ik de volgende troef uitspelen’ mompelt hij dan zachtjes zodat ze hem niet kan verstaan. Ik vraag me af wat hij nu van plan is. Ik heb opeens heel erg het idee dat hij die arme verpleegster gaat verleiden om me snel naar een dokter te brengen. ‘Mevrouw, u weet duidelijk niet wie ik ben’ zegt hij terwijl hij zijn armen over elkaar slaat. De vrouw draait zich geschrokken om en bestudeerd zijn gezicht. ‘Ik hang ergens in uw dochter haar kamer, als u een dochter zou hebben’ zegt hij dan terwijl hij een oogverblindende glimlach op zijn gezicht tovert. Ik blijf stil en voel zijn arm weer om mijn lichaam glijden. ‘Natuurlijk, nu herken ik u’ zegt de verpleegster snel. Liam trekt een wenkbrauw en kijkt haar doordringend aan. ‘Er is vast wel een dokter die even naar haar pols wilt kijken’ zegt ze dan snel. ‘Dat zou ik erg prettig vinden’ zegt hij met een tandpasta glimlach. ‘Als u mij wilt volgen’ zegt ze dan snel. ‘Dat kun je niet doen, Liam’ fluister ik in zijn oor. Hij kijkt me zielig aan. Ik haat het als hij me zo aankijkt. Hij weet dat hij dan alles voor elkaar krijgt bij mensen. ‘Als u hier wilt wachten dan is de dokter ieder moment bij u’ zegt de verpleegster terwijl ze ons een kamertje laat zien. Liam bedankt haar netjes. Daarna gaan we zitten op de stoelen. Liam houdt mijn hand met de goede pols vast.

De dokter komt naar binnen en stelt zichzelf netjes voor. Ik ben zijn naam al naar twee seconden vergeten. ‘Ik bekijk even uw pols’ zegt hij dan. Ik geef mijn hand aan hem en hij bekijkt mijn pols. Hij knijpt erin. ‘Au’ zeg ik meteen. Liam kijkt de dokter woedend aan en slaat een arm om mijn schouders heen. ‘Het komt allemaal wel goed’ fluistert hij in mijn oor. Ik glimlach naar hem en hij kust me op mijn wang. ‘Jonge liefde’ grinnikt de dokter dan. Ik heb de neiging om mijn ogen te gaan rollen. Ik irriteer me nu al aan die man en hij doet me ook nog eens pijn. Hij is dus niet mijn lievelingsdokter. Ik haat hem. Hij laat mijn pols los en gaat dan op de stoel tegenover ons zitten. ‘Har pols is gekneusd’ zegt hij dan. Ik wist wel dat het meeviel. Liam was gewoon heel er aan het overdrijven. ‘Ik zal er even een verband om heen doen’ zegt hij. Hij pakt een verband en wikkelt dan op een of andere rare manier om mijn pols heen. Het ziet er niet uit en ik voel me nu net zo’n mummie. ‘Het moet twee weken blijven zitten en dan is het als goed is weer helemaal genezen. Als je nog pijn hebt moet je even langskomen’ zegt hij dan. Liam bedankt de dokter dan en we lopen rustig het ziekenhuis. ‘Ik vond het een stomme man’ klaag ik dan terwijl ik naar mijn pols kijk. Liam grinnikt en kust me zachtjes op mijn wang. Ik rol mijn ogen naar hem. Hij kijkt me alleen maar schaapachtig aan. ‘Moet ik hem voor je slaan?’ vraagt hij dan. Ik giechel als een echt meisje en schud dan mijn hoofd. ‘Hoeft niet’ zeg ik dan snel. ‘Ik zal de persoon slaan die dit je heeft aangedaan’ zegt hij dan zachtjes. Ik geef hem een zacht klopje tegen zijn hoofd. ‘Je slaat niemand voor mij’ zeg ik dan dreigend. Ik weet niet waarom hij zich zo gedraagt maar het lijkt wel alsof we een echt stelletje zijn. ‘Zullen we anders nog even een ijsje gaan eten?’ stelt Liam dan voor. Ik knik en er verschijnt een brede grijns op zijn gezicht. We stappen de taxi in die braaf op ons heeft staan wachten.