-XVII-

Nadat Ewout was weggegaan was ik het zeker. Ik was, wat het ook mag zijn, 'het onbekende' kostbeu. Ik ging op onderzoek uitgaan. Ik nam mijn fiets en haastte me naar huis.
Thuis nam ik snel mijn rugzak, met de 2 amuletten en de kaart erin. Ik stopte er ook een flesje water en een koek in en trok een extra jasje aan.
'Je weet maar nooit hoe dit gaat aflopen' dacht ik in mijzelf. Voor ik vertrok keek ik nog even naar de kaart die ik gevonden had. Er stond een kruisje op het stadspark. Ik neem men fiets en vertrek richting het park. Daar aangekomen, laat ik mijn fiets leunen tegen een boom, en ga op onderzoek uit. Het kruisje stond in het midden van het park, dus ik stap die richting. Wanneer ik daar aankom, zie ik een groot bos voor me. Maar dat vond ik niet erg. Ik voelde me goed tussen al die bomen. Ik stapte nog maar een paar meter en ik werd al de grond ingezogen. Ik kijk om me heen. Overal aarde en rotsen. Het was geen grot, want het was 1 ruimte, zonder gangen. Ik keek waar ik doorheen was gevallen. Een groot gat, en als ik boven me keek zag ik alleen maar grote wortels. Ik gooide mijn rugzak en de kaart terug naar boven, en hees mezelf ook terug naar de begane grond. Wanneer ik de kaart terug op raap, is het kruisje op het park verdwenen. En wanneer ik me omdraai, is ook het gat er niet meer.
Ik raak in paniek en kijk om me heen, maar er is niemand te bespeuren. Net alsof een of andere onder- of bovenaardse kracht dit had gedaan. Nog steeds vol verbazing keer ik terug naar huis.
Wanneer ik thuis aankwam, leegde ik snel mijn rugzak en deed er mijn schoolspullen in, morgen is het maandag.
Ik loop naar mijn kamer, en plof neer op mijn bed. Nu had ik toch al iets meer gevonden over de kaart, maar nog steeds niets over die amuletten. Ik stond op, nam een stukje papier, en schreef erop:

'De kaart leidt naar ondergrondse plaatsen die je nooit eerder hebt gezien.'

Ik nam een stukje plakband en kleefde het briefje aan mijn muur. Daarna, ging ik maar eens vroeg slapen.