Tweeënvijfig|•|

Jasper en ik liepen naar mijn kamer rond acht uur. Carlisle was er nog niet, die moest doorwerken, wat hij geen probleem vond. Jasper hield mijn hand vast en opende de deur. Ik glimlachte naar hem en liep naar binnen. Hij sloot de deur achter zich en liep achter mij aan. ‘Heb je goed voor Pepijn gezorgd?’ vroeg ik aan Jasper. Hij knikte. ‘Ik denkt het wel, maar ik vertroetelde hem niet zoals jij.’ Ik grinnikte. ‘Ik zal het hem wel even vragen.’ Zei ik en drukte een kus op Jaspers wang. Ik liep naar mijn bed en ging zitten. Ik opende de kooi van Pepijn. Eerst dacht ik dat hij sliep, maar toen ik goed luisterde verdween mijn glimlach. Jasper keek me verbaasd aan vanaf de deur en liep mijn richting uit. Ik dacht dat Pepijn gewoon weinig had geslapen de laatste week, dat hij daarom zo moe was. Maar ik had het fout. Ik begon zacht te snikken. Jasper versnelde zijn pas en zat binnen een seconde naast me en trok me in zijn armen. Hij wreef over mijn rug, waarschijnlijk wist hij niet eens wat er aan de hand was. Ik wou dat er nu echte tranen over mijn wangen rolde, in plaats van alleen die snik geluiden. Jasper was stil en troostte me, terwijl hij niet eens vroeg waarom ik snikte. Ik keek weer naar de kooi en zag Pepijn als een opgerold bolletje liggen. Hij wist dat hij dood ging, daarom wou hij dat ik zei dat ik van hem hield. Ik snikte harder. ‘Mady, lieverd wat is er aan de hand?’ vroeg Jasper zacht. Ik kroop meer tegen hem aan. ‘Pepijn is dood.’ Fluisterde ik zacht en begon harder te snikken.