Eenenveertig|•|

Toen Rosalie terug kwam gaf ze ons een klein glimlachje waarna ze met Emmett naar boven liep. De tv stond aan, maar we keken er niet naar. Jasper gaf lieve zachte kusjes in mijn nek wat een genietend en liefdevol gevoel gaf. Ik draaide me naar hem toe en drukte mijn lippen zacht en liefdevol op de zijne. Hij legde zijn armen strakker rond mijn middel en drukte me dichter tegen hem aan. Ik drukte mijn voorhoofd op de zijne en keek hem aan. 'Wat gaan we doen?' fluisterde ik. 'Wat wil je doen?' Ik grinnikte. Toen kwamen Edward en Alice binnen lopen, beide glimlachend. Natuurlijk wisten die twee wat er was gebeurd, dat weten ze altijd. Ik keek weer aar Jasper. ‘Zo kunnen we uren doorgaan weet je?’ Hij grinnikte en knikte. Opeens kwam er een idee in me op en ik stond op, waarin ik in die beweging Jasper omhoog trok. Hij keek me vragend aan. Ik gaf hem een glimlachje en trok hem mee naar buiten, richting het bos. Ik rook Giada al en liep meteen haar kant op. Ze zat in een boom naar beneden te kijken, waarschijnlijk voor voedsel. Toen ze mij zag sprong ze de boom uit, maar zodra Jasper in zicht kwam liep ze grommend naar achteren. Ik zuchtte zacht en liet Jaspers hand los. Jasper volgde me nauwlettend terwijl ik naar Giada liep. Ik bukte voor haar en aaide haar over haar kop waardoor het grommen minder werd. Waarom is hij hier? Ze gromde harder toen ze aan hem dacht. ‘Als hij het wist had hij het niet gedaan Giada, laat hem zijn excuses geven. Ik weet dat je het nooit helemaal accepteert, maar probeer het voor mij.’ Ze keek van mij naar Jasper en liet uiteindelijk haar kop hangen als teken dat ik gelijk had. Jasper keek me niet begrijpend aan. Ik liep naar hem toe. ‘Zeg dat het je spijt dat je haar jongen doodde.’ Hij was even van zijn stuk gebracht maar liep toen een stukje naar Giada. ‘Het spijt me dat ik je jongen doodde.’ Giada keek boos naar Jasper maar vergaf het hem wel in haar gedachten. Ik liep weer naar Jasper en drukte een kus op zijn wang. ‘Je bent vergeven.’