|| One

Juli

Het was allemaal begonnen tijdens het eten, die avond in mei. Ik weet nog precies wat we aten. Biefstuk met gebakken aardappeltjes en sla. Ik was lusteloos in mijn eten aan het prikken toen het me opviel dat mijn ouders elkaar de hele tijd aankeken.
Ik had mijn vork neergelegd en “wat?” gevraagd. Mijn vader had zijn keel geschraapt.
“Aiden, we hebben zitten nadenken” begon hij.
Ik zuchtte, ik wist al waar dit heenging.
“En we vinden dat we toch op vakantie moeten dit jaar” maakte mijn moeder de zin af.
“Nee” zei ik nors.
“Jawel” zei mijn vader plots streng. Ik keek geschrokken op. Normaal was hij niet zo direct.
“We hebben al een hele leuke camping uitgezocht” zei mijn moeder. Ik trok een vies gezicht.
“Een camping?” vroeg ik.
Mijn ouders knikten.
“In Zuid-Frankrijk” zei mijn vader.
Ik schoof mijn bord van me af, ik ging toch niet meer eten.
“Ik ga dus echt niet alleen op een camping zitten” zei ik.
“Dat dachten we al” zei mijn moeder. “Dus gaat Kyle met ons mee.”
Kyle, mijn neef en zo’n beetje de enige vriend die ik nog had. Vroeger, voordat alles fout ging, had ik handen vol met vrienden. Maar zodra het echt slecht met je gaat merk je wie je echte vrienden zijn. En ik had er geen meer.
“Kyle” herhaalde ik nadenkend.
“Leuk toch?” vroeg mijn moeder hoopvol.
Ik plukte een pluisje van mijn shirt en keek mijn moeder aan. Ze was ouder geworden de laatste maanden. Haar altijd glanzende ogen stonden dof en haar bruine haar begon grijze uitgroei te tonen.
“Hmmm” zei ik en ik haalde mijn schouders op.
“Het is voor ons allemaal goed om er even uit te gaan” zei ze. “Drie weken lekker ontspannen, even alles loslaten.”
Ik gaf geen reactie, stond op van tafel en liep naar boven.
Die avond kwam mijn vader naar boven om welterusten te zeggen. Hij ging op mijn bedrand zitten, zoals hij vroeger ook altijd deed.
“Aiden?” vroeg hij. Ik hield mijn ogen dicht en deed alsof ik sliep. Hij zuchtte en stond op. Voordat hij de deur dicht deed zei hij nog iets wat ik niet had willen horen.
“We hebben de camping geboekt.”

Dus zat ik hier. Op mijn bed met een lege koffer voor me. Mijn moeder had me een uur geleden de opdracht gegeven om mijn koffer in te pakken maar ik kon mezelf er niet toe zetten. Ik wilde helemaal niet mee op deze vakantie. Ik wilde gewoon thuis blijven, in mijn kamer zitten en niets doen dan een beetje muziek luisteren en gitaar spelen.
Er werd op mijn deur geklopt.
“Aiden?” vroeg mijn moeder en ze keek naar mijn lege koffer. Ze deed de deur verder open en liep de kamer in.
“Aiden ga je koffer inpakken, je vader wil de auto zo inladen” zei ze streng.
Ik negeerde haar en staarde naar de foto op mijn nachtkastje. De foto die ik de afgelopen maanden al zo vaak bestudeerd had, ik kende ieder detail. Hij was vorige zomer genomen. Noa en ik. Samen op het strand van Spanje. Noa’s blonde haar was ingevlochten in twee vlechten. Haar gezicht was een beetje verbrand en ze was aan het vervellen op haar neus. Haar blauwe ogen waren net zo blauw als de zee achter ons. Ze droeg een rode bikini en ze had haar arm rond mijn middel geslagen. Ik stond links van haar. Zeker een kop groter. We leken niet op elkaar. Noa en ik. Ik had bruin haar, een surferskapsel -volgens Noa- en bruine ogen. Ik droeg een lichtblauwe zwemshort en ik had mijn arm rond haar schouder geslagen. We waren zo gelukkig toen, en ik besefte het niet eens. Dit jaar zou alles anders worden, zonder Noa.
“Aiden?” vroeg mijn moeder en ze zag waar ik naar keek. Ze liep naar het fotolijsten en legde het plat.
“Lieverd, concentreer je even op je koffer” zei ze.
“Ik hoef mijn koffer niet mee te nemen” zei ik.
Ze trok haar wenkbrauwen op. “Waarom niet?” vroeg ze.
“Omdat ik niet meega” zei ik nors. Ze zuchtte.
“Inpakken. Nu” gebood ze en ze liep de kamer uit.
Ik stond op en gooide willekeurig een paar shirts in mijn koffer. Dit zou de ergste vakantie ooit worden.