O42

Susan Ann Brooks

Ik voel hoe Sirius me dichter tegen zich aan trekt, niet van plan om los te laten. Als ik zijn arm weg probeer te duwen, geeft hij niet mee.
‘Donder op, Secretus.’
Ik zucht en kijk Sirius aan. ‘Sirius. Laat me.’
Hij stuurt Severus nog een vijandige blik, maar kijkt mij dan wanhopig aan. ‘Blijf gewoon?’
‘Ik zie je straks wel in de leerlingenkamer.’
Hij zucht, maar knikt dan en laat me los. Snel sta ik op en loop naar Severus. Ik kijk nog even naar Lily, maar die kijkt strak voor zich uit. Ik zucht en kijk dan naar Severus, die het blijbaar ook heeft opgemerkt. Hij probeert niet te laten zien dat het hem kwetst, maar ik ken hem al zo lang. Voor mij kan hij niks meer verbergen.

We lopen een tijdje zwijgend langs het meer, maar na een tijdje lopen we naar het kasteel en gaan ergens in de vensterbank zitten. Severus kijkt uit het raam.
Ik kijk naar mijn handen. ‘Het spijt me.’ Ik voel dat er tranen in mijn ogen springen en kijk vlug even op. Severus kijkt nog steeds uit het raam. ‘Ik… Het… Ik ben een verrader, ik weet het. Maar hij- ik- het-’ Als ik opkijk, voel ik de tranen over mijn wangen stromen. ‘Ik wil je niet kwijt, Sev.’
Hij kijkt me aan. ‘En Lily?’ Zijn ogen veranderen als hij haar naam zegt.
Ik sla mijn ogen neer. ‘Ze vind dat je ze moet accepteren. Ze is veranderd, Sev.’ Als ik opkijk, kijkt hij weer uit het raam. ‘Het is allemaal mijn schuld.’
Hij kijkt me weer aan. ‘Nee. Het is mijn schuld. Ik zou juist blij moeten zijn, jullie lijken gelukkig. Maar ik kan het niet.’ Hij staat op.
‘Waar ga je heen?’ Nog steeds huilend kijk ik hem aan.
‘Ik kan het niet.’ In zijn ogen is geen emotie meer af te lezen. ‘Je moet alleen één ding weten; hij heeft veel geheimen voor je, Susan.’
‘Nee, Sev. We kunnen het toch proberen? Ik maak tijd voor je, echt waar.’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik heb wel andere vrienden.’ Na die woorden loopt hij weg, de gang uit.
‘Sev.’ Probeer ik nog, maar hij hoort me niet meer. Of reageert er gewoon niet op.

Ik blijf zitten totdat ik op kan houden met huilen en loop dan snel naar de leerlingenkamer. Het is later dan ik dacht, want de leerlingenkamer is bijna verlaten. Sirius zit op de bank voor de haard en glimlacht even als hij me ziet. Ik daarentegen barst in huilen uit.
‘Hee.’ Hij kijkt me bezorgd aan en trekt me naast zich op de bank. ‘Wat is er aan de hand?’
‘Severus.’ Ik haal even diep adem en probeer mezelf te kalmeren. ‘Het is allemaal mijn schuld.’
‘Wat is jouw schuld?’
‘Dat we geen vrienden meer zijn.’ Ik kijk hem aan. ‘Hij zei dat je veel geheimen voor me had?’
Sirius kijk boos weg. Dan staat hij op en loopt richting het portret. ‘Geheimen, he? Dat zullen we nog wel eens zien.’ Mompelt hij.
‘Wat ga je doen?’ Vraag ik nog, maar hij is al weg. Een beetje bezorgd kijk ik naar het vuur. Zou hij achter Severus aan gaan? Maar die is vast al terug in de leerlingenkamer, toch? Bovendien zou Sirius dat nooit doen.

Severus Sneep

Ik loop de gang uit en kijk niet meer om. Als ik haar nu nog zou zien, dan zou ik zeker terug gaan. Als ik de hoek om ben laat ik me tegen de muur zakken en laat mijn hoofd op mijn armen rusten. Zo blijf ik een tijdje zitten. Zelfs als ik hoor dat er iemand aan komt lopen en ik al weet dat ik niet meer op de gang mag zijn, blijf ik zitten.
‘Secretus.’
Verbaasd kijk ik op. Hem had ik niet verwacht. Snel sta ik op en kijk hem aan. ‘Wat moet je, Zwarts?’
‘Ik wou hetzelfde aan jou vragen.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Blijkbaar heb ik veel geheimen?’ Hij kijkt me boos aan.
‘Ik zie jullie wel. ’s Nachts bij die verdomde boom-’
Even lijkt hij verbaasd, maar dan verandert er iets in zijn ogen en grijnst hij. ‘Wil je weten waar dat over gaat, Secreetje? Morgenavond, bij de Beukwilg.’ Hij grijnst nog even en loopt dan weg.


---

Top-stories = vandaag nog een hoofdstukje(A)