Part 5

Ik werd met bonkende hoofdpijn wakker. Voorzichtig tilde ik mijn hoofd een paar centimeter op van het kussen, en zag opgelucht dat ik in mijn eigen huis terecht gekomen was, hoewel ik me niets meer herinnerde van de gebeurtenissen na een uur of twaalf gisteravond. Leo en ik waren een beetje te enthousiast geweest met het vieren van van alles en nog wat, en na twee boterbiertjes waren we overgestapt op sterkere drank.
Ik kwam langzaam overeind en slofte naar mijn kast toe, om schone kleding te zoeken. Ik had nog steeds de kleren aan die ik gisteren de hele dag had gedragen, en was nodig toe aan een douche. Ik wilde dan ook via het halletje van mijn kleine appartement de ruimte betreden die mijn makelaar “badkamer op comfortabele bezemkast grootte” had genoemd, toen me een vreemde geur opviel. Verward volgde ik mijn neus richting de kamer die dienst deed als woonkamer en keuken.
Ik opende de deur en bleef verrast stilstaan. ‘Goedemorgen Marcel,’ groette het roodharige meisje dat in mijn keuken stond opgewekt, toen ze me opmerkte. Ze was bezig met een pan op het fornuis. ‘Heb je liever roerei of spiegelei? Ik heb al wat ontbijt voor mezelf klaar gemaakt, ik hoop dat je dat niet erg vindt.’
‘Eh…’
‘O, sorry. Je hebt waarschijnlijk eerst deze nodig, of niet?’ Ze pakte een glas van het aanrecht en bracht het naar me toe. Nog steeds stomverbaasd nam ik het van haar aan.
‘Wat is dit?’
‘Het werkt goed tegen je kater. Probeer maar.’ Ik nam een klein slokje van het spul dat ze me had gegeven, en merkte dat ze gelijk had wat de werking betrof. Blij dat de hoofdpijn week dronk ik de rest van het glas sneller leeg.
Nu mijn hoofd weer helder werd, besefte ik dat het antwoord dat ik had gekregen op mijn vraag niet echt was wat ik had willen weten. ‘Nee, ik bedoelde eigenlijk, wie ben jij?’
‘Ik ben Myrthe Miller,’ zei glimlachte, terwijl ze weer terugliep naar de pan. ‘Het is natuurlijk niet zo raar dat je niets meer weet van gisteravond.’
Ik begon het langzamerhand benauwd te krijgen. Wat had ik allemaal gedaan waarvan ik me niets meer herinnerde? ‘Zou je… me er wat over kunnen vertellen?’
Ze keek even op terwijl ze de resten van het ei dat ze net had gebroken van haar handen veegde met een theedoek, en schoot in de lach bij het zien van mijn gezicht. ‘Wees maar niet bang, er is niets raars gebeurd. In het kort komt het er op neer dat Leo Jordaan je naar je fanclub toeschoof toen jullie een glaasje te veel op hadden. De meiden waren dol op je aandacht, maar het begon een beetje uit de hand te lopen. Rosmerta vroeg mij om in te grijpen, want het was duidelijk dat je niet meer alleen naar huis zou kunnen komen, en het leek ons niet veilig om je in De Drie Bezemstelen te laten overnachten, met al die hyperactieve tieners in de buurt.’ Nu ze Rosmerta noemde kwam ze me vaag bekend voor. Ik meende haar al een keer te hebben gezien, waarschijnlijk als een van de serveersters.
‘Oké. Eh, bedankt,’ zei ik onhandig.
Ze lachte nog een keer. ‘Graag gedaan.’