#106.

“Wel,” begon ik, “eigenlijk wou ik gewoon een beetje tijd voor mezelf hebben. Een beetje ontspanning.” Ik voegde er een niet-gemeende glimlach aan toe. Misschien omdat de reden van mijn nood aan tijd voor mezelf nog steeds in een hoekje van mijn gedachten zat. Hij knikte.
“En je had geen behoefte aan een uitstapje met je vrienden?” Vrienden. Ik had hier nog niet echt vrienden gemaakt. De enige mensen die ik heel misschien als vrienden zou kunnen aanzien waren de mensen die ik zag in het ziekenhuis en die met hetzelfde lot als dat van mij zaten opgescheept. Alleen zag ik die mensen nu ook weer niet zo vaak. Misschien moest ik maar eens vrienden gaan zoeken, socialer worden en me niet elke dag aan Bill vastklampen. Niet dat ik enig idee had hoe ik hier vrienden zou kunnen maken, maargoed.
“Ik woon hier nog maar een paar maanden, dus ik ken hier nog niet veel mensen”, zei ik dan maar om iets te zeggen. Het was tenslotte de waarheid.
“Ik hoor het aan je,” mompelde hij, “aan de manier waarop je Duits spreekt.” Natuurlijk moest dat mij nog maar eens extra verraden. Hij begon eindelijk in zijn biefstuk te snijden en stak vrijwel meteen een grote hap in zijn mond. Niet veel later kwam de bediende mij ook mijn eten brengen. In de volgende minuten werd er zo goed als niets gezegd. Er was alleen maar het geluid van ons bestek dat contact maakte met onze borden. Verder hoorde ik flarden van gesprekken van de mensen rondom mij, maar ik kon ze nooit echt verstaan. Het leek alsof alles rondom me gedempt was, alsof ik in een luchtbel zat met Jens en geluiden van buitenaf mij amper bereikten.
“Wat zijn je plannen nog voor vandaag?” vroeg hij toen zijn bord zo goed als leeg was. Ik daarentegen was amper halfweg en alles behalve van plan om veel groenten op te eten. Ik wilde het ongezond hebben vandaag. Ik haalde mijn schouders op. “Ik kom eigenlijk voor het dessert, dus ik zit hier nog wel eventjes en daarna weet ik het niet echt.” Het was een dagje voor mezelf en waarschijnlijk zouden de jongens pas vanavond laat terug thuiskomen, dus ik had nog alle tijd van de wereld. Ik kon me natuurlijk ook thuis gaan vermaken, ik was er nog niet echt uit. “In ieder geval zal het iets zijn dat ik alleen kan doen, aangezien dit mijn dag is”, voegde ik eraan toe in de hoop dat hij snugger genoeg zou zijn om op te vatten dat ik niet de hele tijd met hem opgescheept wou zitten. Niet dat ik het erg vond om hier nu met hem te moeten zitten, ik wilde me aan mijn plan kunnen houden en daar hoorde geen vreemde bij. Wat ik wel moest toegeven, was dat hij mijn gedachten afleidde, al was het maar voor een beetje. Ik durfde te wedden dat als ik hier alleen gezeten had, ik al constant onbewust zou zitten piekeren hebben. Nu deed ik het ook, maar minder. Ik probeerde mee te leven met zijn liefdessituatie, hoewel ik de indruk kreeg dat het hem niet zoveel uitmaakte, maar dat kon ook pure schijn zijn, nonchalance, maar binnenin verscheurd worden. Hij leek ondoorgrondelijk, of toch moeilijk te bereiken.
“Dan zou ik maar eens vlug gaan uitzoeken wat je echt met vandaag wilt doen, anders is het voorbij en heb je het gevoel dat je totaal niks gedaan hebt”, grinnikte hij. Daar had hij wel een punt, bedacht ik.
“Maar ik wil vandaag liever van moment tot moment beleven. Ik zie wel waar ik uitkom.” “Je komt mysterieus over, weet je dat?” Zijn groene ogen keken me gefascineerd aan en ik kon niet anders doen dan wegkijken. Zijn ogen gaven me een indringend gevoel, alsof hij door mijn lichaam recht naar mijn ziel keek, maar tegelijkertijd gewoon echt gefascineerd naar me keek. Jens had iets, iets vreemds, iets raars, ik wist het niet precies te omschrijven.