Vierentwintig|•|

Het gepiep naast me irriteerde me verschrikkelijk erg. Ik was wakker, maar hield mijn ogen dicht. Mijn hoofdpijn was niet weg, maar wel verminderd. Mijn vader was de hele tijd met allerlei andere dokters aan het praten en ik wist precies wat ze zeiden, ook al hoorde ik ze niet goed. Dat ik hier lag was geen goed teken, dat wist iedereen. Ik ging achteruit, en niet zo’n beetje ook. Als ik het goed had gehoord waren mijn ouders en Chris er en was het rond etenstijd. Wat betekend dat ik minstens een dag bewusteloos ben geweest. Of geslapen heb want zo leek het net. Toen ik voetstappen de kamer hoorde uitlopen opende ik mijn ogen. Het was een hele tijd stil in mijn kamer, op dat irritante gepiep van de hartmonitor na. Maar uiteindelijk ging de deur weer open en kwamen voetstappen mijn kant op. ‘O, goed, je bent wakker.’ Klonk een vrouwelijke stem. Ze liep mijn kant op en trok iets mee, een karretje ofzo. ‘Ik moet even bloed prikken.’ Vertelde ze. Ik knikte. ‘Hoelang heb ik geslapen?’ vroeg ik toen ze de naald in mijn arm stak. ‘Drie dagen.’ Ik knikte, langer dan ik had gedacht. ‘Ik kom zo nog wel even kijken hoe het met je gaat.’ Ik knikte en hoorde haar de kamer weer verlaten. Ik zuchtte en ging op mijn zij liggen. Toen lichte voetstappen de kamer in kwamen keek ik pas weer op. ‘Ik hoorde dat je wakker was, hoe voel je je Madelein?’ Dokter Cullen, de lichte voetstappen waren altijd van een van de Cullens. ‘Ik voel me goed, de hoofdpijn is al bijna weg.’ loog ik. Ik had geen zin om hier langer te blijven. Ik wist heel zeker dat die laatste maanden in weken waren veranderd en ik had geen zin om mijn laatste weken in een ziekenhuis door te brengen. ‘Wanneer mag ik naar huis?’ Hij zuchtte. ‘Madelein..’ Ik wist al wat hij ging zeggen, ze hielden me liever hier. ‘Ik weet nu zeker dat ik niet lang meer heb en dan ben ik liever thuis dan hier.’ Zei ik voordat hij zijn zin kon afmaken. ‘Ik zal het met je vader bespreken.’ Zei hij en zijn voetstappen verlieten de ruimte weer. Ik zuchtte en ging rechtop zitten. Ik was benieuwd of er iets in deze kamer lag dat verveling voor een blinde kon afnemen. Waarom mag Pepijn het ziekenhuis nou niet in? Dan had ik me veel minder verveeld.