Drieëntwintig|•|

Ik werd wakker doordat ik door elkaar werd geschud. ‘Lieverd eten.’ Ik gaapte en stond op. ‘Mam? Kan jij Pepijn eten geven.’ ‘Natuurlijk schat.’ Ik knikte en liep wankel de trap af naar beneden. Mijn hoofdpijn was er nog steeds en ik voelde me steeds slechter worden. Ik liep naar de keuken en ging op een van de stoelen zitten. Chris kwam naast me zitten en begon al voor iedereen op te scheppen. Ik hoefde niet te vragen wat we aten, aan de geur wist ik dat het lasagne was. De stoel tegenover me schoof naar achteren en mijn moeder ging zitten. ‘Waar is pap?’ mompelde ik. Je kon duidelijk horen dat ik kapot was. ‘Hij is onderweg.’ Ik knikte en nam een kleine hap lasagne. Ik prikte met mijn vork erin maar nam geen hap meer, ik had geen trek. De deur ging open en voetstappen liepen richting de keuken. ‘Hey pap.’ Mompelde ik. Mijn vader gingen zitten en het was een tijdje stil aan tafel. ‘Wat is er lieverd? Vind je het niet lekker?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik heb niet zo’n trek. Mag ik van tafel?’ ‘Uhm..Natuurlijk lieverd.’ Ik stond op en liep richting de woonkamer. Ik ging weer op de bank liggen. Ik voelde me echt beroerd, dit was absoluut niet goed. Ik hoorde de borden die in de vaatwasser werden gezet en voetstappen die mijn richting inkwamen na een tijdje. ‘Gaat het wel Madelein?’ vroeg mijn vader. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik voel me beroerd en de hoofdpijn wil niet weg.’ Mijn vader twijfelde eerst even maar tilde me toen op. ‘Ik breng je naar het ziekenhuis.’ Hoorde ik hem nog zeggen, maar ik viel weg.