Chapter O27

GRACE SANDRELLI

De auto stopte eindelijk met rijden wat dus betekende dat we er waren. Harry kwam gelijk vrolijk overeind en maakte de deur open om vervolgens naar buiten te springen.
‘Eindelijk vrijheid!’ Riep hij opgelucht.
Zayn was de volgende die zich gehaast een weg naar buiten baande. Kennelijk had hij ook last gehad van zijn benen door het lange zitten. Louis had ondertussen Tineke haar benen voorzichtig van zijn schoot geduwd en stond nu ook recht. Alhoewel, gebukt dan. Hij versperde de doorgang en keek eens een keertje goed rond.
‘Wat een prachtig weer vandaag in Dublin..’
Hij bleef met opzet zolang in de deuropening staan. Een zucht verliet mijn mond terwijl ik Niall’s hand losliet. Ik keek Tineke vragend aan.
‘Mag ik?’ Vroeg ik aan haar.
Ze haalde haar schouders lachend op en knikte vervolgens. Een ondeugende grijns kwam tevoorschijn op mijn gezicht. Ik kwam nu ook langzaam overeind, maar zorgde er wel voor dat ik niet het dak zou raken met mijn hoofd. Natuurlijk stond Louis nog steeds wat zever te verkopen in de deuropening. Daar zou echter snel verandering in gaan komen.
‘Sorry Lou, maar er zijn nog mensen die frisse lucht nodig hebben.’
Met die woorden plaatste ik mijn handen tegen zijn rug en gaf hem een duwtje. Het was niet al te hard, maar toch hard genoeg om hem daar weg te krijgen. Toen de doorgang eindelijk weer vrij was sprong ik zelf ook uit het busje. Zoals ik al zei, de frisse lucht deed inderdaad goed na zo’n lange rit. Uiteindelijk volgde Tineke ook nog en Niall kwam als laatste naar buiten. Niall’s vader en Liam stonden al een tijdje buiten te wachten. Zij hoefden natuurlijk niet langs een irritante Louis heen. Er werd op een knopje gedrukt waardoor alle deuren nu stevig op slot zaten.
Eigenlijk was ik nog nooit echt in Dublin geweest. Ja okay, ik was er misschien enkele keren langs gereden, maar had nog nooit echt de kans gehad om uitgebreid rond te kijken. Hopelijk wist er iemand de weg. Zo niet, dan hoopte ik dat iemand zo slim was geweest om een kaart mee te nemen.
‘Goed dames en heren, jullie mogen mij volgen.’
Niall’s vader sprak net als een echte gids en gebaarde met zijn arm dat we achter hem aan moesten lopen. Hij was dus degene die hier de weg kende. Aangezien iedereen langzaam begon te bewegen en de oudere man volgde, begon ik ook maar met hen mee te lopen. Naast me liep Tineke die bewonderend aan het rondkijken was. Ik kon haar geen ongelijk geven, er viel hier erg veel te zien.

Na een hele tijd rondgelopen te hebben langs allerlei bezienswaardigheden hielden we even een pauze. We hielden halt bij een grote fontein waarvan vreemd genoeg het water nog stroomde. Achja, zolang het in beweging was zou het niet bevriezen. Harry had zich ondertussen al op de rand neergezet. Op de bodem waren blinkende dingen zichtbaar, waarschijnlijk muntjes die erin gegooid waren.
‘En, vind je het een beetje leuk tot nu toe?’
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Niall die tegen me begon te praten. Ik toverde een glimlach tevoorschijn en knikte toen vrolijk.
‘Uhu, het is hier echt prachtig.’ Antwoordde ik hem.
Hij leek tevreden te zijn met mijn antwoord en boog voorover om een zachte kus op mijn lippen te plaatsen. Het moment werd echter verstoord door wat lawaai van de anderen.

‘Harry, schooier. Laat die muntjes gewoon liggen!’

Geen idee of fonteinen eigenlijk wel kunnen in de winter. Laten we het er even op houden dat het hier op magische wijze wel kan.
Reacties zijn welkom. <3