Eenentwintig|•|

Een halfjaar verder en er is weinig verandering. Ik mis school heel erg, de tijdversdoening van de dag. Alice komt gelukkig nog een paar keer per week langs, soms met Jasper. Mijn ouders hielden me goed in de gaten, maar ik snapte niet echt waarom. Mijn vader had heel veel boeken voor mij gekocht. Aan het begin las ik nog veel, maar uiteindelijk deden mijn vingers pijn en had ik geen zin meer. Ik voelde mezelf zwakker worden en ik kreeg veel hoofdpijn. Ik was bang, bang dat het veel minder was dan een jaar. Minder dan een jaar is geen normaal antwoord, zeven maanden, acht maanden, negen maanden, dat zijn normale antwoorden. Ik had het Alice nog niet verteld, ik wou haar niet ongerust maken. Ik was vandaag voor het eerst in tijden alleen thuis, mijn moeder was aan het werk in haar café, samen met Chris en mijn vader was ook aan het werk. Ik zat zoals gewoon op de bank voor me uit te staren met Pepijn op mijn schouder toen de bel ging. Ik stond voorzichtig op en liep naar de deur. Ik opende de deur. Jasper. ‘Hey Jasper.’ ‘Hey Mady.’ Ik opende de deur helemaal. ‘Kom binnen.’ Zijn lichte voetstappen liepen naar binnen. Ik had het Jasper ook verteld over Pepijn, hij en Alice waren mijn beste vrienden, de rest van de Cullens waren wel aardig, maar ik ging er niet zoveel mee om. Ik sloot de deur achter hem en volgde zijn voetstappen naar de woonkamer. Ik ging op de bank zitten en hij ging naast me zitten. ‘En wat heb je deze week gedaan?’ ‘School, wij zijn nog op trektocht geweest.’ Ik knikte. Ik dacht even na en zuchtte. ‘Jazz, ik moet je iets vertellen, en ik wil dat jij dat tegen de rest zegt.’ ‘Oke, wat is er?’ Mijn zenuwen gingen ineens over naar kalmte. ‘Ik heb niet lang meer.’