¦41¦

‘Nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee! Dat is onmogelijk!’ Ik liep heen en weer door de kamer een met mijn handen in mijn haar. Seth keek me de hele tijd met spijt aan. Arme jongen, hij moet zichzelf niet de schuld geven. Uit frustratie bonkte ik met mijn hoofd op de muur. Iedereen zat stil naar me te kijken. Hoe is dit mogelijk?! Ik ben al ingeprent, en dan prent hij op mij in terwijl ik er niets van voel?! Seth is lief, maar hij is zo jong! En ik kan gewoon niet weer verliefd worden, mijn hart zal altijd bij Jason blijven! Ik zucht en zak tegen de muur aan op de grond. Ik trek mijn knieën op en leg mijn hoofd op mijn knieën en mijn handen rond mijn benen. Straks is het mijn schuld dat Seth’s hart is gebroken, dat hij niet meer zijn vrolijke ik is. Iemand staat op en de voetstappen lopen richting de deur. Ik kijk op en zie nog net Seth weglopen. Alles in mijn schuld. Ik zucht nog een keer en laat mijn hoofd weer op mijn knieën vallen. Eigenlijk was er voor dit alles een simpele oplossing geweest, ik had nooit terug moeten gaan naar La Push, ik had gewoon in Washington moeten blijven, dan was dit alles niet gebeurd. Ik had gewoon een klein huisje moeten kopen en een kat ofzo zodat ik me niet eenzaam voelde. Ik stond op en rende naar buiten, achter Seth aan. Hij liep richting de kliffen, richting mijn huis, maar hij wist niet dat ik daar woonde. Ik liep op een afstand achter hem aan, hij ging zitten bij het einde van de klif. Ik liep verder en bleef twijfelend achter hem staan. ‘Seth.’ Hij keek niet op, zei niets, hij bleef gewoon voor zich uitstaren naar de zee. Ik zuchtte en ging naast hem zitten. Ik staarde ook naar de zee. Het bleef een lange tijd stil. ‘Waarom reageerde je zo?’ Ik keek naar Seth die nog steeds naar de zee keek. ‘Omdat het onmogelijk is.’ ‘Twee wolven? Waarom?’ Zijn stem klonk monotoon, niet zijn gewone vrolijke stem. Ik schudde lichtjes mijn hoofd. ‘Ik ben al ingeprent, alleen is hij overleden.’ Fluisterde ik en een traan rolde over mijn wang. Hij keek mijn kant op. ‘Daarom vind ik het onmogelijk.’ Ik keek weer naar de zee. ‘Sorry Mai.’ Zei hij zacht. ‘Het maakt niet uit Seth, het is gewoon dat ik er niets van merkte en jij wel. En je bent echt een lieve jongen, maar je bent te jong. Je ziet er dan wel volwassen uit Seth, maar je bent nog geen achttien wat het voor mij moeilijker maakt.’ Hij knikte en keek teleurgesteld. Ik legde mijn arm om zijn schouder. ‘Maar dat hoeft niet te betekenen dat we niet als goede vrienden kunnen beginnen.’ Hij glimlachte naar me. Seth was erg lief, misschien is hij wel de jongen die de pijn van Jason kan doven.

~~{*}~~