II

Alice Potter

Geschrokken kijk ik naar de bosjes, in afwachting van wat er gaat gebeuren. Als er even later een vogeltje uit komt hupsen, haal ik opgelucht adem en ontspan weer. Ik glimlach even naar het vogeltje dat even wantrouwig in mijn richting kijkt en dan zijn vleugeltjes spreidt om weg te vliegen.
‘Boe!’ Hoor ik dan ineens naast me. Ik schrik me dood en schiet weer overeind, maar weet gelukkig een gil te onderdrukken. Als ik opkijk zie ik dat James geamuseerd naar me staat te grijnzen. ‘Schrok je?’
‘Nee,’ mompel ik. ‘Wat kom je doen?’
Hij kijkt me verontwaardigt aan. ‘Mag ik soms geen tijd doorbrengen met mijn kleine zusje?’
Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Daar heb je anders nog nooit enige interesse voor getoond.’
Als hij me aankijkt zie ik dat mijn woorden hard aan zijn gekomen. ‘Ik weet het. Het spijt me.’ Hij kijkt naar beneden en gaat dan tegen een boom zitten, waardoor we tegenover elkaar komen te zitten. ‘Mag ik eens kijken?’ Hij wijst naar mijn tekenblok.
Ik twijfel even, nog nooit heb ik mijn tekeningen aan iemand laten zien, maar als hij me oprecht geïnteresseerd aankijkt, geef ik hem mijn blok. Terwijl hij zijn blik over mijn tekeningen laat gaan, laat ik mijn potlood tussen mijn vingers draaien.
‘Wauw.’ Als ik opkijk zie ik dat hij nog steeds door het blok aan het bladeren is, maar hij haalt zijn ogen even van het papier om me aan te kijken. ‘Deze zijn echt heel goed, weet je dat?’ Ik haal mijn schouders op en concentreer me weer op het potlood. ‘Ik meen het.’ Zijn wenkbrauwen zijn opgetrokken als hij ziet dat ik hem niet echt geloof. Hij geeft me mijn blok terug. ‘Je moet echt blijven tekenen.’
Ik snuif. ‘Alsof ik iets beters te doen heb.’ Het was grappig bedoeld, maar aan zijn bezorgde blik zie ik dat het niet grappig was.
‘Luister Alice, ik weet dat ik niet veel aandacht aan je besteed, maar ik dacht echt dat je het naar je zin had op school.’
‘Ik voel me er thuis.’
‘Maar je bent wel alleen?’
Ik haal mijn schouders weer op en kijk naar de grond.
‘Maar die blonde dan? Ik dacht dat je daar altijd mee omging?’
‘Lisa?’ Ik kijk hem vragend aan. ‘We zitten meer bij elkaar omdat het er zo triest uitziet als je altijd alleen zit.’
Weer staat zijn blik bezorgd en ik begin me af te vragen waar de echte James is gebleven. Normaal is James altijd zo arrogant en merkt hij niks van wat er in zijn omgeving gebeurd, behalve als het direct met hem te maken heeft.
‘Maar wil je dan geen vrienden?’
Geïrriteerd kijk ik hem aan, zijn vragen doen me nadenken over de problemen die ik zoveel mogelijk probeer te vergeten. ‘Weet ik veel,’ mompel ik en pluk een blaadje van een plant naast me, waar ik me vervolgens zo goed mogelijk op probeer te concentreren. Helaas werkt het niet en de gedachten die zijn vragen opwekken zorgen er al gauw voor dat de tranen in mijn ogen springen en verwoed probeer ik ze weg te knipperen voor hij iets doorkrijgt.
‘Alice, word je gepest?’
Zijn vraag slaat hard in en ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden. Als ik knik hoor ik hem zachtjes vloeken.
‘Wie?’ Hij klinkt woedend en verbaasd kijk ik op. Zijn gezicht staat inderdaad woedend, maar als hij ziet dat ik huil kijkt hij weer bezorgd. Hij staat snel op en komt naast me zitten, waarna hij zijn arm om me heen slaat. ‘Waarom heb je me niks vertelt?’ mompelt hij.
‘Ik dacht dat het je niks kon schelen,’ zeg ik zacht.
Hij kijkt me geschrokken aan. ‘Natuurlijk wel!’ Hij trekt me dichter tegen zich aan. ‘Je bent mijn zusje, ik zou alles voor je doen. Ze moeten je godverdomme met rust laten.’
Ik moet nu echt huilen en laat mijn hoofd tegen zijn schouder rusten.
‘Ik ga je helpen, goed? Ik zorg ervoor dat alles goedkomt.’

---

Ik heb voor het eerst een trailer gemaakt :')

Dit is überhaupt pas de tweede keer dat ik een filmpje bewerk, maar wat vinden jullie?

• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen