|OO1|

Vrijdag dertien april 2009. Alsof het gisteren gebeurde, zo goed kan ik het me nog herinneren. De oorverdovende sirenes die door de straat klonken, de krant die we de volgende ochtend met open mond op de tafel kwakten. Alles, alles weet ik nog.
Het ongeluk gebeurde op – hoe toepasselijk – op vrijdag de dertiende. Mijn vader pleegde zelfmoord door voor een metro te springen. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht en daar overleed hij.
Wij – mijn moeder, broer en ik – wisten het pas een dag later, de veertiende. We lazen het in de krant en in eerste instantie vermoedde mijn moeder nog niks. Mijn vader was wel vaker laat thuis van zijn werk.
Maar naarmate de dag vorderde, naarmate mijn moeder zich meer zorgen begon te maken. De klok sloeg drie uur, en mijn vader was nog steeds niet thuis. Ze besloot naar het ziekenhuis te gaan om te kijken of het misschien… Het leek toen te gek voor woorden.
Maar het was mijn vader die zelfmoord pleegde. Drie dagen later was de begrafenis en heel de familie was erbij, wat bijzonder was. Want normaal is onze familie niet zo hecht. Iedereen leeft meer apart, voor zichzelf.
De weken – eigenlijk jaren - na de begrafenis waren moeizaam, voornamelijk voor mijn moeder. Ze huilde aan één stuk door, bleef dag en nacht op haar kamer en mijn broer en ik zagen haar niet meer. Ze kwam alleen naar beneden om wat eten te pakken of om te douchen.
Op een gegeven moment leek het net alsof mijn moeder niet meer bestond. Ik klinkt misschien grof, maar… we begonnen haar te vergeten. Ze kwam haar kamer niet meer uit, laat staan dat ze buiten kwam. Ze verloor haar baan en we kwamen krap te zitten.
En uiteindelijk, twee jaar later, kwam ze haar kamer af en begroette ons vrolijk. Het leek alsof ze ‘genezen’ was. Alsof haar wonden waren geheeld en ze weer verder kon gaan met haar leven.
En op diezelfde dag overleed ze. Ook weer op vrijdag de dertiende. In een auto. Een vrachtwagen reedt haar aan. Sindsdien ben ik als de dood voor vrijdag de dertiende.
Ik bleef achter met mijn broer, die mij nu voor alles wil beschermen. Voor echt álles. Maar ondanks alles, hebben we een hele sterke band.

And this is my life.

Kudo? Reactie? Tips?