Chapter 58. A nightmare

Ravens pov:

'Justin?' Er kwam wat gemurmel uit Justins mond, wat ik zag als een teken als verder te praten. 'Weet je.. Waarom... Laat maar,' stamelde ik. Hij ging overeind zitten waardoor ik direct mijn warmtebron kwijt was en het bed opeens een stuk kouder leek. 'Wat is er?' 'Niks,' antwoordde ik. 'Zeg het nou,' zeurde hij. 'Nee, ik wil het antwoord eigenlijk niet eens weten,' zei ik koppig. Hij kuste me in mijn nek terwijl hij zacht 'Zeg het.' bromde. 'Justin, niet doen,' klaagde ik. 'Zeg het.' Ik zuchtte. Zijn grote bruine ogen keken me verwachtingsvol aan. 'Waarom heb je nooit gezegd dat je me kende? Of ook maar een enkele aanwijzing naar mijn verleden gegeven?' Zijn gezicht vertrok. 'Weet je dat je veel meer praat dan vroeger,' veranderde hij van onderwerp met een gemaakte glimlach op zijn gezicht. Zijn blik viel op de wekker naast het bed. 'Misschien moeten we ons maar een omkleden,' ging hij verder, terwijl hij op stond. Ik sprong ook op, maar liet me terugzakken op het bed. Door het snelle opstaan, kwamen er zwarte vlekken voor mijn ogen en draaide mijn hoofd een beetje. Justin greep onmiddellijk mijn lichaam vast terwijl zijn ogen ongerust over mijn gezicht gleden. 'Gaat alles wel goed? Als je je niet lekker voelt, moet je het echt zeggen,' zei hij overbezorgd. Ik glimlachte zwak naar hem. 'Gewoon te snel opgestaan,' stelde ik hem gerust. Zijn handen streelden even over mijn gezicht. 'We moeten zo eigenlijk gaan. Zullen we dan onderweg wat eten?' Ik knikte alleen maar. Een lach verscheen op zijn gezicht. Hij drukte nog snel een kus op mijn voorhoofd, voordat hij de badkamer in ging. Ik pakte Destiny uit het wiegje waar ze vannacht in had geslapen. Ik verschoonde haar luier en kleren en gaf haar borstvoeding, zodat ze klaar was voor de lange reis. Waar we heen gingen, wist ik nog steeds niet. En nog steeds maakte het me niks uit. Zelf trok ik ook wat schone kleren aan. Even liet een borstel door mijn lange haar glijden. Toen voelde ik hoe moe ik eigenlijk was. Mijn hoofd bonkte en voelde zwaar, alsof ik nauwelijks had geslapen. Ik liet me terug op het bed vallen, waar ik mijn hoofd in Justins kussen duwde. Ik snoof zijn heerlijke geur op. De geur bracht herinneringen terug van gisternacht. Ze stelde me tegelijkertijd gerust en zorgde ervoor dat ook mijn ogen weer zwaar werden en langzaam dicht zakten. Opnieuw werden mijn gedachten overgenomen door mijn onderbewustzijn, die beelden uit mijn verleden met zich meebracht. Mijn onderbewustzijn, in de vorm van de engel. De engel greep mijn arm en sleurde me mee.

'Het is een duivelskind!' gilde mijn oma. Ik keek haar niet begrijpend aan. 'Papa, wat is een duivelskind?' vroeg ik terwijl ik aan zijn jas trek.

Alsof het een bioscoop was en de mensen niet konden beslissen welke film ze wilden zien, schoten de beelden langs.

Toen papa klaar was met zingen keek hij me aan. 'Als jij later gaat trouwen, zou ik dit dan mogen spelen?' vroeg hij. Ik knikte heftig. 'Ga je dat dan speciaal voor mij spelen?' vroeg ik. Hij knikte terug. 'Ik zou alles doen voor jou.'

De engel hield mijn handen vast. Er was geen enkele gezichtsuitdrukking op zijn gezicht te lezen.

'Ik heb het je altijd al gezegd! Zij is het ongeluk!' schreeuwde mama terwijl ze naar mij wees. In haar andere hand had ze een pistool. 'Mevrouw, doe rustig en leg die revolver neer,' zei een man. 'Hou je kop!' gilde mijn moeder en ze richtte haar pistool op hem. Toen klonk er een knal en de man viel neer op de grond. Bloed stroomde uit zijn hoofd en zijn ogen waren leeg.

Angstig keek ik op naar de engel. Ik vond het eng, ik wilde hier weg. Hij leek me volledig te negeren.

'Ga uit de weg, ik wil je niet kwijtraken,' zei mama smekend tegen papa. 'Maar dat kínd moet gewoon dood!' Ik keek papa met angstige ogen aan. Toen richtte mama haar pistool op mij. Er klonk nog een knal en ik hield mijn oren stevig dicht net als mijn ogen.

De beelden waren bekend. Te bekend. Ik gilde toen ik de knal hoorde. Ze galmde na in mijn oren, als een eeuwige echo.

'Waar is papa?' gilde ik meerdere keren, maar niemand luisterde. Toen viel de kar naast me op. Onder de deken verscheen een bleke hand, met een wel heel bekende ring. 'Papa!' gilde ik.

Het was die man weer. Het was dezelfde plek geweest. Dezelfde plek die ik eerder had gezien. Smekend keek ik op naar de engel. 'Haal me hier alsjeblieft weg,' snikte ik. 'Ik kan hier niet meer tegen.'

'Kom op, straks missen we de trein,' riep Samantha. Ze trok mij en mijn pleegmama snel mee naar de trein. Opeens struikelde ze en viel ze op het treinspoor. 'Samantha!' riep mijn pleegmama en ze sprong achter haar dochter aan. 'Kijk uit voor de trein!' wilde ik gillen, maar het was al te laat.

De trein leek over me heen te denderen. Ik voelde de grond onder mijn voeten trillen, terwijl een andere gil mijn mond verliet. 'Nee!'

Hard werd er op de deur gebonkt, waardoor Christopher opkeek. 'Ik doe wel open, liefje,' kirde Louisa-Melany. Ze liep naar de deur. Toen hoorden we een harde gil. 'Kind, ga kijken wat er is,' bromde Christopher. Koppig schudde ik mijn hoofd. Zijn ogen werden groot. 'Jij.. jij... duivels schepsel! We bieden je onderdak, eten-' Hij werd onderbroken door een man met een bivakmuts op die de kamer in kwam. Met een mes sneed hij in een keer Christophers bolle hoofd van zijn lichaam. Toen kwam er een tweede man de kamer in. 'Hallo liefje. Sorry van dat, maar we hebben het geld nodig,' slijmde de ene. Ik staarde naar de grond, met mijn haar voor mijn gezicht. Een van de mannen tilde mijn hoofd op en ik keek hem emotieloos aan. Zijn grijns verdween snel van zijn gezicht. 'Je bent gek,' zei hij terwijl hij me snel losliet.

Ik huilde luid, toen de beelden verdwenen en ons hulden in duisternis. De engel leek zich eindelijk weg te draaien van het scherm. Hij sloeg zijn warme armen om me heen. Zachtjes wiegde hij me heen en weer, net zo lang tot ik weer rustig was. Mijn hoofd werd langzaam leeg. Ik was me alleen nog maar bewust van zijn warmte.