Vijftien|•|

Alice reed erg snel en daardoor wist ik heel zeker dat dit niet de auto van Edward was. De stoelen voelden ook anders. Toen ze langzamer ging rijden wist dat we er al bijna waren. De auto stopte en ik hoorde de deur bij Alice dichtslaan. Mijn deur ging open en ik stapte uit. Ik deed mijn deur dicht. Plotseling werd ik omhelsd door Alice. Ik omhelsde haar verbaasd terug. ‘Tot morgen Alice.’ ‘Ja, tot morgen.’ Ik liep naar voren. Trap. Waarschuwde Pepijn. Ik volgde de treden en opende de deur. Gesnik kwam uit de woonkamer. Geschrokken liep ik naar de woonkamer toe. ‘Wat is er gebeurd?’ ‘Lieverd ga even zitten.’ Zei mijn vader. Zijn stem was gebroken. Ik liep naar de bank en ging zitten. Ik haalde Pepijn van mijn schouder en zette hem op mijn schoot. ‘Madelein, weet je nog die tests die we een paar weken terug hebben gedaan?’ Ik knikte. Het waren tests over de grootte van mijn tumor en over de schadelijkheid. Wacht, gehuil? Dit kon niet goed zijn. ‘Vandaag kreeg ik de uitslag terug en,’ zijn stem brak, ik wist zeker dat hij nu huilde, ‘De schadelijkheid was erg hoog lieverd. Ze geven je nog minder dan een jaar.’ Hij barste in tranen uit. Ik leek het niet te beseffen en keek stil naar beneden. Minder dan een jaar? Zo kort? Pepijn kroop weer naar mijn schouder en ik stond op. In een keer liep ik goed de trap op en liep ik mijn kamer in. Ik deed de deur op slot en zette Pepijn op zijn kooi. Ik ging op mijn bed zitten. Ik trok mijn schoenen uit en trok mijn knieën op. Een jaar. Minder zelfs nog. Veel mensen zouden in zo’n jaar alles doen wat ze altijd hebben willen doen. Ik wou dat ik dat ook kon. Een traan rolde over mijn wang. Ik ben altijd al nieuwsgierig geweest over hoe de natuur eruit ziet. De bossen, de bloemen, het gras. Ik wist dat ik het nooit zou zien, maar ik mocht er altijd over fantaseren. Wensen, dromen. Ik had ze niet echt. Ik had er een. Een die onmogelijk was. Weer zien. Zoals ik al zei, onmogelijk. Als ik kon zien had ik een hele lijst gehad met dingen die ik wou doen voordat ik dood ging. Een boek schrijven, een nummer maken, de Mount Everest beklimmen en zo kon ik nog wel even door. Dokter zijn leek me leuk, maar kledingontwerper ook. Maar als je blind ben kan je niet veel worden. Ik heb geen idee hoe kleuren eruit zien. Als jij groen zegt komt er niets in me op. Ik weet ongeveer wel hoe de vormen eruit zien van dingen, maar kleuren zeggen me niets. Ik zuchtte en veegde mijn wangen droog. Ik zou nooit trouwen. Kinderen heb ik nooit iets mee gehad, maar ik zou nooit verliefd worden, nooit voor altijd bij iemand blijven tot ik dood ga. Ik ging rechtop zitten. Ik ga niet in een dip zitten. Ik heb nog een jaar, dat moet ik vanaf het begin goed doen. Want op het einde zal ik weinig meer kunnen doen. Een stomme ziekte verpest mijn leven niet, dat was toch al verpest omdat ik blind ben, maar dat betekend niet dat ik geen leuke dingen meer kan doen. In de tijd die ik nog heb ga ik plezier maken en gelukkig sterven.