In de lucht

'Ja hé?' zei Holly afwezig. Net als Artemis staarde ze naar wat er voor hun lag, met een verrukte blik in haar ogen. Artemis daarentegen keek geschokt en een beetje verontrust, en Halt keek gewoon verbijsterd.
'Waar staren jullie allemaal...' begon Will en toen zag hij het ook.
'Wat is dát in vredesnaam?'
'Vervoer' zei Holly eenvoudigweg. Ze pakte het voorzichtig van de grond alsof het van glas was. Wat het duidelijk niet was. Will keek verward toe hoe Holly de vleugels omgespte. 'Gorlogs baard!' riep Halt uit. 'Wat is dat?!' 'Dat,' antwoordde Artemis bang. 'Zijn vleugels...' Zijn stem stierf af, en Holly lachte. 'Wat krijgen we nou?' vroeg ze. 'De grote Artemis Fowl is bang? Voor vleugels? Hahahaha!' 'Niet lachen!' zei Artemis boos. 'Het is al erg genoeg dat Foaly mij -sorry, ons- pest, met... Nou ja, je weet het wel...' Holly's glimlach bevroor. 'Ja, ik weet het wel.' zei ze donker. 'En dat daarna ook.' 'Holly...' begon Artemis. 'Niet weer....' 'Goed, goed.' zei Holly haastig. 'Ik hou er al over op.' 'Fijn.' Artemis glimlachte. 'En leg me nu ALSJEBLIEFT uit hoe die vleugels werken...'
'Nou, het is simpel' zei Holly weer opgewekt. 'Je gespt ze gewoon om... Nee, niet zo!' Ze pakte Artemis' vleugels en deed hem voor hoe het moest. 'En dan druk je op deze kn...'
'AAAAH!' schreeuwde Artemis toen hij de lucht in schoot. Holly grijnsde. Will knipperde met zijn ogen.
'Nou Halt, het ziet ernaar uit dat we onze 1 procent Niet Logisch Verklaarbaar hebben gevonden.'
'Ik mis iets, geloof ik' zei Holly.
'Klopt'
'Nou, ik veronderstel dat ik verondersteld word die jongen nu te gaan helpen' verzuchtte de elf, toekijkend hoe Artemis steeds wanhopiger pogingen deed zijn vleugels onder controle te krijgen, en daarmee steeds hoger de lucht in vloog. 'Hoewel ik in geen tijden zo gelachen heb.'
Dat gezegd hebbende, steeg ze gracieus op en vloog richting de stip die Artemis moest voorstellen.
'Halt?' vroeg Will. 'Ja?' 'Hallucineer ik of zie jij het ook?' 'Nou,' zei Halt. 'Of we hallucineren allebei, of het is werkelijkheid, want ik zie het ook.'

'Artemis!' riep Holly. 'AAAAAAAAAAAH!!!!' was het antwoord. Holly draaide met haar ogen en vloog naar Artemis toe, moeiteloos zijn schoppende armen en benen ontwijkend. 'Blijf stil, niet bewegen, ik help je.' 'Hoe daAAAAAAAAAAAAAAAAA!!' Onwillekeurig glimlachte Holly. 'Blijf nou maar stil hangen!' 'Halloooo, ik doe m'n best hoor!' riep Artemis uit. 'En nu hang je stil, Arty!' En Artemi hing stil.
Arty? dacht hij.
Arty?
Arty?!
ARTY?!
'Holly? Noemde je me nou net Arty?' 'Ja, en dat weet je best, Artemis.'
Artemis' hart klopte wild in zijn keel, en dat was niet van de spanning van het stuurloos in de lucht hangen. Nou ja, misschien ook wel een beetje.
Opeens herinnerde hij zich iets, wat hij ooit had gelezen: Als je verliefd bent, gaat je hart sneller kloppen, alsof je vol adrenaline zit, maar andersom werkt ook. Als je vol adrenaline zit, wordt je sneller verliefd...
Holly was nu vlak bij hem. Ze greep hem vast, om hem stil te laten hangen, en drukte een paar knoppen in. Artemis voelde de vleugels tot rust komen en hing nu stabiel in de lucht, wachtend op wat komen ging.
Het uitzicht was nu best wel mooi vanaf hier. Ver beneden hem zag hij Halt en Will met open mond omhoog kijken- zelfs de paarden leken verbaasd op te kijken van hun maaltje gras. Achter hen strekte het bos zich uit, en in de richting waar de twee Grijze Jagers naartoe hadden gewild, zag hij in de verte het silhouet van een kasteel. Wat een droomplaatje.
'Je hebt gelijk' zei Artemis zacht. 'Het is best leuk, zo.'
'Told you so' fluisterde Holly, en plaatste haar lippen op de zijne.

Artemis werd overweldigd door een gevoel. Wat voor gevoel was dat? Hij kende het niet, maar het maakte niet uit. Het was geweldig. Alles stond in vuur en vlam, alles was mooi, alles was prachtig. Plots wist Artemis wat hij z'n hele leven eigelijk al miste: liefde, op deze manier. Liefde had hij nooit tekort gehad, zijn ouders hebben altijd al van hem gehouden. Maar deze liefde, die was nieuw voor hem. Zijn leven was als een mooie tuin geweest, vol met bloemen, hier en daar een klein beetje onkruid. De tuin had een scherpe geur, zonder zoet. Nu snapte hij wat er toen miste. Zoet. Rozen. En toen kwam de tuinman -pardon, tuinvrouw- en plantte de rozen. Hij vond het geweldig. Ze hadden nog uren kunnen doorzoenen, daarboven, als Will niet had geroepen: ‘Is alles goed daarboven?' en als er niet plotseling een Flits was en een briefje door de lucht kwam dwarrelen, op Holly's hoofd belandde, die van Foaly bleek te zijn. "Goedzo!!!" stond erop.

Enigszins gegeneerd verbraken Artemis en Holly kun omhelzing, waarna Holly het briefje pakte en in piepkleine stukjes scheurde, en Artemis omlaag riep: 'Kan niet beter!'
'Zeg dat wel' mompelde Holly terwijl ze toekeek hoe de snippers van het verscheurde briefje omlaag dwarrelden. Ze zag hoe Will er een opving en er verbaasd naar keek, en glimlachte. Het voelde alsof de snippers in haar buik rondfladderden- Geen onaangenaam gevoel.
'Ehm... Juist' kuchtte ze toen. 'Ik denk... Laten we maar eens op pad gaan.'
'Ja, laten we dat maar doen.' stemde Artemis toe. Zwijgend vlogen ze naar beneden. Vreemd, dacht Artemis, nu weet ik wel hoe je die vleugels moet besturen. Zal wel door Holly komen.
Eenmaal beneden vroeg Will: 'Hoe was het? Het vliegen bedoel ik?' 'Ging wel.' zei Artemis. Will kon zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en vroeg: 'Wat stond er op dat briefje?' 'WILL!!' riep Halt verwijtend. 'Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat je je nieuwsgierigheid eens een keer moet bedwingen!?' 'Sorry.' zei Will schaapachtig. 'Maakt niet uit.' zei Artemis. 'Hij mag het weten.' Will keek hem begerig aan, maar Holly vertelde de inhoud van het briefje, Artemis niet. 'Goedzo.' zei ze. 'Wat goedzo?' vroeg Will, niet-begrijpend. 'Er stond "Goedzo!!" op het briefje. 'O.' zei Will. 'Ik mag zeker niet weten waarom?' 'Klopt.' zeiden Artemis en Holly tegelijk.
'Het is al laat' veranderde Halt toen van onderwerp. 'Tenzij jullie van plan zijn in het pikkedonker te reizen, stel ik voor dat jullie nu gaan slapen.'
'Jullie?' vroeg Artemis, die het niet ontgaan was dat Halt de tweede persoon meervoud gebruikte.
De oude Grijze Jager grimasde. 'Iemand moet toch de wacht houden?'
Het was even stil.
'Ah, kom op mensen! Dat was een hint!' riep Halt gefustreerd.
Holly grinnikte. 'Technisch gesproken ben ik geen mens.'
'Het zal wel' bromde Halt. 'Nou ja, ik kon van jullie ook niet verwachten dat je... Maar Will...'
'Al goed, al goed' viel Will hem in de rede. 'Ik snap het. Ik houd de wacht wel.'
'Zo mag ik het horen.' zei Halt, de tent inkruipend. Will mompelde iets tegen zichzelf. Het klonk als: 'Hij wordt toch te oud voor dat soort dingen.'
'Wat zei je?' klonk het uit de tent.
'Niets'
'Dat is je geraden'
De jonge Jager ging gemakkelijk zitten, trok zijn mantel om zich heen, en maakte zich klaar om de komende paar uur in het duister te turen, terwijl Artemis en Holly het zich gemakkelijk maakten in zijn tent.
Trek hield zijn hoofd schuin. Gezellig toch?
'Fantastisch' bromde Will.

Lang hoofdstukje, niet zo erg, toch?