Vijf|•|

Ik werd wakker gemaakt door mijn moeder. Ze had mijn kleren al neergelegd op mijn bed. Met mijn hand zocht ik naar het briefje wat ze er altijd op legt, een briefje met braille. Op dat briefje staat hoe het eruit ziet. Dat is makkelijker om aan te kleden. Mijn vingers gleden over het braille. ‘Spijkerbroek met Tuniekje’ Zo ongeveer mijn meesten kleding. Volgens mij vond mijn moeder het leuk staan. Ik stond op en begon me aan te kleden. Toen ik klaar was haalde ik Pepijn uit zijn kooi en zette hem op mijn schouder. Voorzichtig liep ik weer naar beneden en liep naar de keuken. Mijn moeder gaf me een bord met een boterham erop die ik snel op at. Ik trok mijn schoenen aan en zocht naar mijn moeder. ‘Elke leraar weet het op school en ze zullen je goed behandelen. Je heb geen boeken nodig, je moet alleen je etui meenemen. Je lunch zit al in je tas.’ Vertelde mijn moeder toen ze mijn tas gaf. Ik knikte en ze gaf me een kus. ‘Christopher! Breng je Madelein weg?’ Een hoop gerommel kwam vanuit de woonkamer. ‘Ja!’ Ik zuchtte en volgde het geluid. ‘Klaar Sis?’ Ik knikte en hij pakte mijn hand. We stapten in een auto en reden weg. ‘Heb je er al zin in?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. Ze zouden allemaal vragen waarom ik een eekhoorn bij me heb, waarom ik vaak zal gaan vallen en waarom ik er soms dagen niet zal zijn. Vervelend. ‘Ik probeer gewoon normaal te doen.’ De auto stopte. ‘Zijn we er?’ ‘Ja.’ Hij stapte zelf uit en hielp mij uit de auto. ‘Moet ik meelopen?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Het lukt wel.’