<3 life is too short so take the time and appreciate < /3 (SA)

<3Leb die Sekunde< /3
foto gemaakt door Elke!^^
(tekstje op de foto: you're the REASON why I still breath...)
Hoi, ik ben Renske.
Ik draag een groot geheim met me mee. Een geheim dat ik tot nu toe alleen gedeeld heb met mijn ouders en beste vriendin, Imke. De enige personen die belangrijk zijn in mijn leven. Nee, dat is niet waar, maar daar kom ik later op terug. Oké, het geheim, hier ga ik dan. Een paar jaar geleden, we hadden L.O., begon ik te duizelen. Dat was raar want ik was kern gezond, dacht ik.. Ze belden mijn ouders en hebben me in de ziekenkamer gelegd. Imke is bij me blijven wachten op mijn ouders en na wat zeuren mocht ze van de directie toch mee naar het ziekenhuis. Ik vond het allemaal wat overdreven, want ik voelde mij al weer wat beter. De dokters deden wat onderzoeken en aan het eind van de dag kregen we de resultaten. Ik wou dat ik ze nooit gekregen had. Ze hadden iets vreemd ontdekt in mijn bloed, ze hielden mij in het ziekenhuis voor verder onderzoek. Vreselijk was het! Daar liggen terwijl men je van kop tot teen onderzoekt en jijzelf van niets weet! Na een paar dagen kwamen ze tot de ontdekking dat ik een zeldzame bloedziekte had. Niet besmettelijk, niet doorgegeven van ouders op kinderen, maar gewoon door dom toeval. Waarschijnlijk door één of ander insect dat me gestoken heeft op een verre reis, niet wetend dat het mij deze ellende zou bezorgen met een onschuldig prikje. Dat is de meest logische oorzaak, want voor deze ziekte bestaan nog geen inentingen of geneesmiddelen. Ik kreeg te horen dat ik nog een paar jaar te leven had. Ik heb het meteen verteld tegen Imke, maar heb haar gevraagd of ze het aan niemand wou verder vertellen. Ik wou niet dat ze medelijden met me kregen of dat ze mij er telkens aan zouden herinneren. Ik weet dat ik haar met een vreselijk geheim heb opgezadeld, maar ik moest het aan iemand vertellen. Iemand die ik in vertrouwen kon nemen. Iemand die me begreep. De eerste weken was ik kwaad en verdrietig. ‘Waarom ik?’ Dat was de vraag die heel de tijd door mijn hoofd spookte. Ik die al een heel leven voor ogen had, die droomde van dingen waarmaken, uitdagingen aangaan, en het leven leven! Imke was de enige persoon aan wie ik al die dingen kwijt kon, maar hoe hard ze ook probeerde, ze kon mij ook geen antwoord geven op die ene vraag. We hebben samen gepraat, gehuild, gelachen, gedroomd,.. Ze was de persoon waar ik op kon steunen, zij heeft me ook doen inzien dat ik hier niet gewoon moest liggen wegkwijnen, maar dat ik de dingen dat ik later wou doen gewoon nu moest doen. Dankzij haar en mijn ouders ben ik nu in staat om dit verhaal te vertellen. De belangrijkste personen in mijn leven. Er is nog een heel belangrijk iets in mijn leven. Nog een reden dat ik met mijn verhaal naar buiten durf komen en waardoor ik ingezien heb dat ik mijn leven nu moet leven zijn deze woorden:
Keiner weiß
wies dir geht
Keiner da
der dich versteht
Der Tag war dunkel
und allein
Du schreibst Hilfe
mit deinem Blut
obwohl es immer wieder wehtut
Du machst die Augen auf
und alles bleibt gleich

Ich will nicht störn
und ich will auch nicht zu lange bleiben
Ich bin nur hier um Dir zu sagen

Ich bin da
...

Verder kennen jullie het wel. De eerste woorden die ik hoorde na de hard aangekomen woorden van de dokter. Woorden die me ontroerden en waar ik me zo goed in kon vinden. Vanaf dan is Tokio Hotel een belangrijk deel van het korte leven dat mij nog rest. Imke en ik zijn echte fans geworden. De dingen die ik nog wou doen in mijn leven, bestonden voor een groot deel uit naar concerten gaan en zo dicht mogelijk in hun buurt komen. Het grootste deel van mijn dromen waren uitgekomen. Ik ben uitdagingen aangegaan (parachutesprong, diepzeeduiken, …), ik ben naar verschillende landen gegaan. (Duitsland, Hongarije, Noorwegen, Canarische eilanden, …). Ik had nog één droom die nog niet waargemaakt was. Zoals vele fans droomde ik ervan om mijn idolen eens echt te ontmoeten. Imke en ik deden mee aan alle meet and greets en alle wedstrijden voor Tokio Hotel, maar het was ons nog niet gelukt. Door naar zoveel concerten te gaan hadden we wel al een handtekening bemachtigd en ze alle vier aangeraakt. Maar eens een echte babbel of knuffel nog niet. Toen we lazen, op hun officiële site, dat ze fans gelukkig mochten maken met een bezoek, gingen we uit ons dak. Tot dat we zagen wat we moesten doen. Je moest vertellen waarom je Tokio Hotel zo graag wou ontmoeten. Ik heb nog even getwijfeld, maar omdat de tijd voor mij al begon te dringen, hadden we besloten om mijn verhaal toch te versturen. Ik heb er ook nog bewijzen bij gezet van bloedonderzoeken én gevraagd om géén medelijden! Na een paar weken gaven we de hoop bijna op, tot dat er in mijn mailbox een mail verscheen van de site. Imke had er geen gehad dus was het niet een gewone update. We keken meteen en ja hoor we moesten onze gegevens doorgeven, beloven dat we het aan niemand zouden zeggen en dan zouden de jongens naar hier komen. Dan was het zover, 03/03/2008 een datum die ik nooit zal vergeten. We maakten ons ’s morgens klaar voor het concert en mama voerde ons naar vorst nationaal. We gingen bij de andere fans zitten en wachtten. De deuren gingen open en we stormden naar binnen, we stonden op de eerste rij aan de loopbrug. Toen eindelijk het doek naar beneden viel schreeuwde ik de ziel uit mijn lijf. Een paar fans vielen flauw, pech voor hun, maar zo hadden wij meer plaats. Bill Kwam een paar keer de brug opgelopen en heeft me zelfs aangekeken, denk ik. Op het einde zaten ze voor onze neus en ik zag mijn kans, ik smeet mijn beertje voor Bill zijn voeten. Hij nam het op en zat er een hele tijd mee in zijn handen. Georg gaf het zelfs een kusje, zo schattig. Na het concert kwamen de jongens naar mij thuis. Ik zat vol zenuwen en Imke rende zo wat een hele marathon door het huis. Toen de jongens aankwamen kregen we een kus op de wang en een knuffel. Je zag dat ze niet wisten hoe zich te gedragen, dus nam ik het woord. Ik zei dat ik geen medelijden wou, want ik merkte niets van de ziekte. Ik zei ook dat dankzij hen mijn laatste droom werkelijkheid is geworden. Dan kwamen ze wat losser en begonnen ze te praten en grapjes te maken. Ik vertelde hen het verhaal nog eens omdat ze het gevraagd hadden. Ze zeiden dat ik een moedig persoon was en dat ze blij waren dat ze konden helpen bij mijn dromen. Omdat ik, in mijn situatie, toch een heel bijzondere fan was, mocht ik mijn e-mail adres geven zodat ze, als ik naar het officiële adres mailde, mijn e-mail herkenden en konden antwoorden. Het werd nog een fantastische avond en ze vertrokken pas tegen de ochtend aan. Ze hebben het grootste deel van onze posters gesigneerd, foto’s getrokken en een klein akoestisch concertje gegeven. Ze gaven ons nog een knuffel en toen ik Bill’s ogen keek voelde ik mij de gelukkigste persoon ter wereld. Ik zal zijn armen nog rond mij voelen tot op het laatste moment. Nu mail ik hun elke dag en krijg vaak antwoord. Ik heb alles gedaan wat ik wou doen, mijn dromen zijn uitgekomen en het belangrijkste van allemaal, ik heb lief gehad. Ik heb mijn afscheidsbrief al lang geschreven en mijn laatste woorden uit de brief zijn aan TH gericht. Ik zal nooit vergeten hoe zij mij erdoor hebben geholpen, want zonder hun muziek, en natuurlijk Imke en mijn ouders, zou ik niet zo hebben doorgezet. Nu ben ik klaar voor het einde en ik zal gelukkig sterven.

All I've got to give to you
Are these five words:
Thank you for loving me…

ik hoop dat jullie hem mooi vonden en onthoud dat we moeten proberen om al onze dromen waar te maken! want het leven is kort!
laten jullie een reactie? en laten jullie ook weten wat je van de foto vindt?