2°

En dat is nu al een maand geleden. Een hele maand. Ze weigeren me naar buiten te laten gaan om te jagen, het is mensenvoedsel of mensenbloed. Mensenbloed weiger ik dus eet ik mensenvoedsel. Het smaakt vreselijk, maar mijn lichaam verteerd het gelukkig. Aro houd mijn gedachten goed in de gaten, voor het geval ik plannen heb om te ontsnappen. Cynthia zet mijn gave uit als ze in de buurt is, voor het geval dat ik iemand in mijn macht krijg. Opa en Cynthia zijn het aardigste hier tegen mij. Opa wil ook liever dat ik hem Alec noem, maar opa klinkt vertrouwder. Cynthia is erg vriendelijk, soms te vriendelijk. Naomi is net zoals Jane, ze vind het geweldig hier en heeft vaak een gemeen glimlachje. De rest praten niet veel tegen me of negeren me gewoon. Nu zit ik in de kamer waar mijn moeder ook zat, volgens opa dan. Ik mag alleen de kamer uit voor eten met iemand erbij of omdat ik een stukje wil lopen, met iemand erbij. Van Aro mag ik pas alleen rondlopen als ik de ontsnappingsplannen uit mijn hoofd zet, maar ze zouden er altijd in blijven, dat weet ik zeker. Ik keek op van het bed toen er op de deur werd geklopt. ‘Binnen.’ Zuchtte ik. Cynthia kwam binnenlopen met een dienblad. Verbaasd keek ik haar aan, ik had net gegeten. ‘Aro vroeg of ik meer wou brengen.’ Ik knikte maar snapte niet waarom. Ze zette het dienblad op de tafel in de hoek en sprong naast me op het bed. Ze was erg jong geweest toen ze transformeerde, zestien, zeventien. Ze had langer moeten leven, ik weet zeker dat ze erg gelukkig zal zijn geweest.